Το ζήτημα της αύξησης του πληθυσμού και ο ρόλος της τεχνολογικής εξέλιξης. [Σκέψεις και απόψεις, ενότητα πρώτη.]

Έχουμε την άποψη ότι οι αναρχικοί και οι αναρχικές αφού προσδοκούν και αγωνίζονται για την ολική απελευθέρωση, μια εντελώς διαφορετική κατάσταση από την σημερινή πραγματικότητα οφείλουν να καταπιαστούν, να αναλύσουν, να συζητήσουν και να καταγράψουν απόψεις για ένα σύνολο θεμάτων. Ακόμα και αν οι απόψεις που βγαίνουν είναι ανεδαφικές ή λανθασμένες μπορούν να οδηγήσουν μέσα από υγιείς διαδικασίες σε θεμιτά αποτελέσματα ή χρήσιμα συμπεράσματα που θα βοηθήσουν προς τον σκοπό μας. Είμαστε αντίθετοι στη λογική του αναρχισμού, την αντίληψη εκείνη που θεωρεί την αναρχία ως μη επιτεύξιμη και ρεαλιστική κατάσταση αλλά παρόλα αυτά θεωρεί ότι οι αναρχικές απόψεις και πρακτικές μπορούν να χρησιμοποιηθούν εργαλειακά για την επίτευξη αλλότριων σκοπών ως προς την ολική απελευθέρωση και την αναρχία. Με γνώμονα τα παραπάνω δημοσιεύουμε ανά ενότητα ένα σύνολο από σκέψεις και απόψεις για διάφορα θέματα, τα οποία όμως αλληλοσχετίζονται.

[Σκέψεις και απόψεις, ενότητα πρώτη.]

Το ζήτημα της αύξησης του πληθυσμού και

ο ρόλος της τεχνολογικής εξέλιξης.

 

Πληροφορούμαστε από τον τύπο και τα άλλα ΜΜΕ για τα πολλαπλά προβλήματα και τις συνέπειες της αύξησης του ανθρώπινου πληθυσμού, για τα τεράστια προβλήματα στον Τρίτο κόσμο, την πείνα και την έλλειψη πόσιμου νερού, σε σχέση πάντα με τις κλιματικές αλλαγές.

Συνήθως το ζήτημα της αύξησης ή της μείωσης του πληθυσμού απομονώνεται από τις κοινωνικές του καταβολές και τους διάφορους πολιτισμικούς παράγοντες που το καθορίζουν και αντί αυτού παρουσιάζεται σαν μια πρωτογενής νόσος. Θεωρούμε ότι όταν αναφερόμαστε στο σύνολο του πληθυσμού των ανθρώπων πρέπει να γίνεται με ιδιαίτερη προσοχή και σεβασμό, επειδή ακριβώς αναφερόμαστε σε ανθρώπινες ζωές. Όπως επίσης με σεβασμό θα πρέπει να αναφερόμαστε και για τα υπόλοιπα είδη της βιόσφαιρας είτε είναι φυτικά είτε είναι ζωικά. Από την άλλη αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξη μας ως μέρος της πανίδας και του οικοσυστήματος του πλανήτη, που συνεπάγεται ότι έχουμε κάποιες ανάγκες για να διατηρηθούμε στη ζωή, οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με τις πλασματικές και καταστροφικές ανάγκες έτσι όπως διαμορφώθηκαν στον πολιτισμό. Το να μπαίνουμε σε διαδικασίες σύγκρισης ανωτερότητας ή κατωτερότητας, αξίας ή μη αξίας του ενός ή του άλλου είδους ή του ενός ή του άλλου ανθρώπου είναι δουλειά των δικαστών που ως αναρχικοί εχθρευόμαστε. Όπως εχθρευόμαστε και το κάθε λογής δικαστήριο, είτε είναι στο όνομα της επανάστασης είτε είναι στο όνομα του λαού.

Σήμερα η κυριαρχία μέσο της προπαγάνδας της, προσπαθεί να αποενοχοποιήσει  την  ύπαρξη της, καταδεικνύοντας την αύξηση του πληθυσμού ως την αιτία κυρίως δύο προβλημάτων, της πείνας και της οικολογικής καταστροφής.  Όμως αυτές οι αντιλήψεις είναι πολύ παλιές, το έτος 200ν.χ., με τη Γη να στεγάζει μόνο 180 εκατομμύρια ανθρώπους, ο χριστιανός φιλόσοφος Τερτυλλιανός έλεγε ότι «είμαστε πια ένα βάρος στον κόσμο», ότι «οι πόροι μετά βίας φτάνουν για να μάς θρέψουν», κι ότι «η φύση αδυνατεί να μας συντηρήσει…». Το να μιλάμε όμως σήμερα για την αύξηση του ανθρώπινο πληθυσμού ως το υπέρτατο κακό και την αιτία όλων των δινών είναι σαν να ζητάμε δια πλαγίου την εξόντωση μέρους της ανθρωπότητας.

Τον 19ο αιώνα, τον θεμέλιο λίθο των δογματικών απόψεων περί υπερπληθυσμού τον έβαλε ο Τόμας Μάλθους (1766-1834) με το βιβλίο του «Πραγματεία αναφορικά με τα αίτια του υπερπληθυσμού». Για πολλούς τεχνοκράτες, πολιτικούς ακόμα και οικολόγους ο Μάλθους ήταν ένας προφήτης που προειδοποίησε ότι η αύξηση του πληθυσμού θα ξεπερνούσε κατά πολύ αυτόν της παραγωγής τροφίμων. Αφού όπως διατύπωσε ο πληθυσμός θα αυξανόταν με γεωμετρική πρόοδο (1,2,4,8,16,32) ενώ η παραγωγή τροφίμων με αριθμητική (1,3,5,7,9,11). Ο Μάλθους εν τέλει φάνηκε πολύ χρήσιμος για την κυριαρχία την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης στην Ευρώπη. Ο Μάλθους ήταν στην ουσία ο απολογητής της νέας αθλιότητας που επιβλήθηκε με την εκβιομηχάνιση στις πρώην αγροτικές κοινωνίες. Στο βιβλίο του προσπάθησε να αποδείξει ότι η πείνα, η φτώχεια, η αρρώστια και ο πρόωρος θάνατος είναι κατά κάποιο τρόπο απ’ τη μία θεμιτά και αναπόφευκτα, ενώ απ’ την άλλη η παραγωγή έπρεπε να ενταθεί επειδή ακριβώς ο πληθυσμός και η διαθέσιμη τροφής αυξάνονται με διαφορετικούς ρυθμούς.  Συνεπώς οι πόλεμοι, οι λιμοί και οι επιδημίες ήταν απαραίτητα για να περιοριστεί αριθμητικά ο πληθυσμός και κυρίως ο πληθυσμός των εξαθλιωμένων στρωμάτων της κοινωνίας, τα οποία στιγματίζει σαν τους κύριους παραβάτες των άτεγκτων νόμων του «περί πληθυσμού» (βλ.κεφ.5 Μαλθους, Μπουκτσιν σ.71). Ο Μάλθους ισχυριζόταν ότι οι φτωχοί και οι άποροι ήταν πλήρως ανίκανοι για οποιαδήποτε εγκράτεια, σε σχέση με την αναπαραγωγή τους. με αποτέλεσμα οποιαδήποτε αρωγή σε αυτούς να είναι καταστροφική για την κοινωνία, αφού θα οδηγεί σε συνεχή αύξηση του πληθυσμού τους και άρα στην επέκταση των κοινωνικών δεινών όπως ισχυριζόταν.

Το δόγμα του υπερπληθυσμού, το δόγμα του κοινωνικού δαρβινισμού, όπως και αυτό του Ανταμ Σμιθ «αφήστε τα πράγματα να κυλάνε μόνα τους», αποτέλεσαν για την κυριαρχία ιδεολογικά όπλα για την περαιτέρω επιβολή, εκμετάλλευση και εξόντωση ανθρώπων.

Οι μαλθουσιανές απόψεις μπήκαν σε εφαρμογή πολλές φορές από τα κράτη. Το Τρίτο Ράιχ αποτελεί ένα μοναδικό παράδειγμα εφαρμογής του μαλθουσιανισμού. Όπως είπαμε κατά την εκβιομηχάνιση η εξαθλίωση δικαιολογιόταν ως κάτι το αναπόφευκτο. Τα ευρωπαϊκά κράτη κρατούσαν την ίδια πολιτική στάση και στις αποικίες τους. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και σήμερα στις πρώην αποικίες, στον Τρίτο κόσμο. Οι ανεπτυγμένες χώρες αφήνουν στην τύχη τους τις χώρες του Τρίτου κόσμου ενώ στην ουσία για την εξαθλίωση τους υπεύθυνα είναι τα κράτη δυτικού τύπου. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο οι ΗΠΑ αρνήθηκαν να χορηγήσουν τα νέα αντιβιοτικά για τον έλεγχο των μολυσματικών ασθενειών σε χώρες της Αφρικής, της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής. Η αποστολή βοήθειας και χορηγίας χρημάτων που θα χρησιμοποιηθούν για επιμορφωτικούς λόγους, για την καταπολέμηση του Aids  σε χώρες της Αφρικής είναι ανεπαρκής έως ανύπαρκτη από την δύση.

Αν και ο μαλθουσιανισμός εφαρμόζεται από την κυριαρχία, ο ίδιος ο Μάλθιους προέβλεψε λανθασμένα ότι η αύξηση του πληθυσμού θα ξεπερνούσε την παραγωγή τροφής ως τα μέσα του 19ου αιώνα. Το 1968 ο Πωλ Ερλιχ στο βιβλίο που έγραψε με τον βαρύγδουπο τίτλο «Η πληθυσμιακή βόμβα» επανέλαβε τα επιχειρήματα του Μάλθους προβλέποντας λιμό για τις δεκαετίες του 1970 και του 1980. Η «πράσινη επανάσταση όμως τον πρόλαβε όπως πρόλαβε και η βιομηχανική επανάσταση τον Μάλθους. Παρόμοιες προβλέψεις γίνονται και σήμερα εκλιπαρώντας για μείωση του πληθυσμού με γενναία μέτρα στις τρίτες χώρες λόγο της «επερχόμενης καταστροφής». Με τον τρόπο αυτό συσκοτίζεται το γεγονός ότι η απότομη αύξηση του πληθυσμού είναι αποτέλεσμα που οφείλεται στις πρακτικές της κυριαρχίας και του βιομηχανοτεχνολογικού συστήματος και όχι των «αμόρφωτων και υπανάπτυχτων».

Η αναπαραγωγή είναι μια ζωτικής σημασίας λειτουργία για την επιβίωση του κάθε είδους. Η αναπαραγωγή του ανθρώπου έχει άμεση σχέση και καθορίζεται από διάφορους παράγοντες όπως θρησκευτικούς, οικονομικούς, «μορφωτικού επιπέδου» και γενικά από πολιτισμικούς παράγοντες. Για παράδειγμα αλλιώς αντιλαμβάνονται το ζήτημα της αναπαραγωγής οι άνθρωποι που είναι εξαρτημένοι από το οικονομικό σύστημα και αλλιώς οι πρωτόγονες κοινότητες που ήταν ενταγμένες στο φυσικό περιβάλλον, αλλιώς βλέπει την αναπαραγωγή μια εξαθλιωμένη αγροτική κοινωνία στην Αφρική και αλλιώς μια τεχνολογικά αναπτυγμένη κοινωνία στην Ευρώπη.

Σε διάφορες χώρες της Αφρικής και της Ασίας παρατηρείται έντονος ρυθμός αύξησης του πληθυσμού, όμοια με την εκρηκτική αύξηση του πληθυσμού στην Ευρώπη κατά την εκβιομηχάνιση. Αυτό αποδίδεται στον βίαιο μετασχηματισμό των κοινωνιών στις χώρες αυτές από διάφορους λόγους (πολέμους, αποικιοκρατία, εκβιομηχάνιση) που έχουν σχέση με τους σχεδιασμούς της κυριαρχίας.

Παρατηρήθηκε ότι όταν οι ανθρώπινες κοινωνίες καθηλώνονται στην εξαθλίωση τότε οι γεννήσεις όπως και οι θάνατοι αυξάνονται, με τις γεννήσεις να προηγούνται κατά πολύ περισσότερο. Προτείνουν λοιπόν κάποιοι ως λύση να βοηθήσουν οικονομικά τα προηγμένα κράτη τα υπανάπτυχτα να «ορθοποδήσουν», για να λυθούν έτσι τα προβλήματα της έντονης αύξησης του πληθυσμού(όπως λένε), της πείνας και του aids. Όμως αυτές οι υποκριτικές φιλανθρωπίες γίνονται ήδη από τα κράτη της δύσης, μόνο που η παροχή βοήθειας είναι ελάχιστη μπροστά στα αποτελέσματα που δημιουργούν οι αιτίες των προβλημάτων.

Στην πραγματικότητα η κυριαρχία για να διατηρήσει τις συνθήκες σκλαβιάς στην «παγκόσμια κοινωνία» και να εξυπηρετούνται τα οικονομικά της συμφέροντα δεν θέλει να μειωθεί ο παγκόσμιος πληθυσμός αλλά ούτε και να αυξάνεται περισσότερο από ενός σημείου. Η ύπαρξη της παγκόσμιας κυριαρχίας και του δυτικού πολιτισμού στηρίζεται στην συνεχή οικονομική και τεχνολογική πρόοδο. Βασικός συντελεστής της προόδου είναι η ανισότητα και η ύπαρξη μισθωτών σκλάβων και καταναλωτών.

Τα τεχνολογικά άλματα οδηγηθούν στο σπάσιμο της οικονομικής σταθεροποίησης και οδηγούν σε οικονομική ανάπτυξη. Οι κατέχοντες την τεχνολογία υποδουλώνουν τους μη κατέχοντες καταστρέφοντας και αποσυντονίζοντας την προηγούμενη κοινωνική ισορροπία (που πιθανόν να ήταν εξουσιαστική) και βιωσιμότητα. Παράλληλα με την τεχνολογική και οικονομική ανάπτυξη η εξουσιαστική πρακτική θα πρέπει να συντηρήσει τεμαχισμένη σε διάφορα μέρη την παγκόσμια κοινωνία για να εξασφαλίζεται η βιωσιμότητα της παγκόσμιας τάξης. Όπως και στην επιμέρους οικονομία ενός κράτους η κοινωνία στηρίζεται στην ανισότητα και στο διαχωρισμό έτσι και σε παγκόσμιο επίπεδο για να συντηρούνται τα συμφέροντα της κυριαρχίας πρέπει να υπάρχουν πλούσιες και φτωχές χώρες.  Η τεχνολογική πρόοδος έμμεσα ή άμεσα είχε και έχει καθοριστικό ρόλο για την απότομη αύξηση του πληθυσμού αλλά και την παράταση της επιβίωσης του πολιτισμού. Σε περίπτωση που ο παγκόσμιος πληθυσμός ήταν πιο πάνω ή πιο κάτω από τις απαιτήσεις της οικονομικής ανάπτυξης τότε τα θεμέλια του υπάρχοντος εξουσιαστικού οικοδομήματος θα τρίζανε. Οι επιλογές για τεχνολογική και οικονομική ανάπτυξη δεν είναι επιλογή του ανθρώπου γενικά και αόριστα αλλά επιλογή της κυριαρχίας στην προσπάθεια της να επεκταθεί. και αυτό θα προσπαθήσουμε να διαφανεί όσο μπορούμε στο υπόλοιπο του κειμένου.

 

Οι ανεπτυγμένες τεχνολογικά χώρες είναι γνωστό ότι είδη εδώ και δεκαετίες έχουν επέλθει σε χαμηλό ρυθμό αύξησης ή αρνητικής αύξησης(υπογεννητικότητα)  του πληθυσμού τους σε σύγκριση με παλιότερες δεκαετίες. Ακόμα κάποιες από αυτές τις χώρες όπως η Ιαπωνία παρουσιάζουν έντονη γήρανση του πληθυσμού τους. Ενώ και άλλες χώρες ενδέχεται να έρθουν αντιμέτωπες με αυτό το πρόβλημα. Η διέξοδος όμως των οικονομικά ισχυρών κρατών δεν είναι άλλη από τον παράγοντα μετανάστευση και την ενσωμάτωση μεταναστών κυρίως από υπανάπτυχτες χώρες. Για παράδειγμα είναι χαρακτηριστικός ο ετήσιος ρυθμός αύξησης του πληθυσμού στη Γαλλία στο 0,4%, στην Αγγλία 0,2% και στη Γερμανία 0%. Αντίθετα στο Αφγανιστάν η αύξηση είναι στο 4,8% που σημαίνει ότι σε 14,5 χρόνια (σε σταθερές συνθήκες) ο πληθυσμός του Αφγανιστάν θα διπλασιαστεί (Γερμανικό ίδρυμα για τον παγκόσμιο πληθυσμό DSW). Βλέπουμε ότι για να διατηρηθεί η ισορροπία και η επιβίωση της κυριαρχίας χρησιμοποιούνται και αλληλοσχετίζονται  όλα τα σύνολα ανθρώπων που υπάρχουν σε κάθε χώρα.

 

Οι αναφορές που θα ακολουθήσουν σε σχέση με τον αριθμό διαφόρων συνόλων ανθρώπινου πληθυσμού γίνονται για να καταδείξουμε κάποιους προβληματισμούς και να αναδείξουμε κάποια συμπεράσματα που θα μας βοηθήσουν να προβληματιστούμε πάνω σε κάποια ζητήματα σε σχέση με την αύξηση του πληθυσμού. Πρέπει να γνωρίζουμε όμως ότι η καταγραφή του πληθυσμού είναι μια διαδικασία που διαχειρίζεται η κυριαρχία για τους δικούς της εγκληματικούς σκοπούς. Χωρίς την καταγραφή και την πληροφόρηση του αριθμού του πληθυσμού το παγκοσμιοποιημένο σύστημα δεν θα είχε πολλά χρόνια επιβίωσης. Με την καταγραφή του πληθυσμού η κυριαρχία διαμορφώνει τους μελλοντικούς σχεδιασμούς της για την διαχείριση των ανθρώπων και των άλλων μορφών ζωής. Οι πόλεμοι, οι λιμοί, οι επιδημίες (όπως του aids), οι κρίσεις κάθε είδους όπως και η λεγόμενη οικονομική κρίση είναι συντεταγμένες που ελέγχονται σε σχέση με την παγκόσμια πληθυσμιακή κατάσταση, για την πρόβλεψη, την ρύθμιση και τον έλεγχο των μεταναστευτικών ρευμάτων, την αποφυγή οικονομικής στασιμότητας και εν τέλει την «αειφόρο πρόοδο» και την επιβίωση του πολιτισμού.

 

«Η ιστορία δεν είναι τίποτα άλλο από ανοησίες» Χένρι Φόρντ

Χρησιμοποιώντας τα λόγια ενός τεχνοκράτη, που προφανώς ήθελε να συσκοτίσει την αλήθεια, θα κάνουμε μια περιπλάνηση πίσω στο χρόνο σε σχέση με την αύξηση ή την μείωση του πληθυσμού.

Αρχικά να πούμε ότι κατά το 2011 ο παγκόσμιος πληθυσμός υπολογίζεται ότι  ξεπέρασε τα 7 δισεκατομμύρια. Ο αριθμός αυτός είναι αναγκαίο να πούμε ότι δεν είναι αποτέλεσμα μιας γραμμικής εξέλιξης αλλά είναι αποτέλεσμα διαφόρων παραγόντων και κυρίως τεχνολογικών εξελίξεων των τελευταίων 200 χρόνων. Η δημογραφία διακρίνει, γενικά, τέσσερις εποχές-περιόδους, την προαγροτική εποχή, την εποχή της εγκατεστημένης γεωργίας έως τη βιομηχανική επανάσταση, την εποχή από την έναρξη της βιομηχανικής επανάστασης έως το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο και την περίοδο μετά το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, (Brown R. L., 1974). Στην ουσία οι τέσσερις αυτές περίοδοι χωρίζονται από τις τεχνολογικές επαναστάσεις, την γεωργική(περίπου πριν 10000 χρόνια), την βιομηχανική και της υψηλής τεχνολογίας (πράσινη επανάσταση) μετά τον Β’ Παγκόσμιο.

 

Πριν την συστηματοποίηση της γεωργίας ο πληθυσμός των ανθρώπων υπολογίζεται ότι ήταν κάπου στα 15 εκατομμύρια. Ενώ ο παγκόσμιος πληθυσμός πριν 2000 χρόνια υπολογίζεται κάπου στα 133 εκατομμύρια ανθρώπους. Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ανατολική και δυτική είχε περίπου 55εκ. ανθρώπους τον 4οαιώνα ν.χ.. Η πανώλη του Ιουστινιανού είχε ως αποτέλεσμα να σκοτώσει μεταξύ 521ν.χ. και  8ου αιώνα τον μισό πληθυσμό της Ευρώπης. Μεταξύ 9ου και 13ου αιώνα ο πληθυσμός της Ευρώπης είχε τετραπλασιαστεί. Η επιδημία του Μαύρου θανάτου κατά τον 14ο αιώνα πιθανολογείται ότι σκότωσε τα δύο τρίτα του πληθυσμού της Ευρώπης και έφτασε τον παγκόσμιο πληθυσμό κάπου στα 350-375εκ. ανθρώπους. Χρειαστήκαν κάπου 200 χρόνια για να φτάσει ο πληθυσμός της Ευρώπης στα επίπεδα του 1340 που ήταν 70εκ. Στην Κίνα υπολογίζεται ότι μεταξύ 1200 με 1393 σκοτώθηκαν κάπου στα 65εκ. άνθρωποι εξαιτίας της επιδημίας της πανούκλας και των επιδρομών των Μογγόλων. Από τον 14ο αιώνα και μετά το τέλος της πανδημίας της πανούκλας και τον μεγάλο λιμό των ετών 1315-1317 ο παγκόσμιος πληθυσμός σημειώνει συνεχή αύξηση.

Από τα πρώτα κιόλας χρόνια της αποικιοκρατίας των Ισπανών και των Πορτογάλων στην Αμερική οι νέες καλλιέργειες που εισήχθησαν στην Ασία και στην Ευρώπη ήταν η αιτία για την αύξηση της γεωργικής παραγωγής και άλλων κοινωνικών εξελίξεων όπως και της αύξησης του πληθυσμού.

 

Ο προκολομβιανός πληθυσμός της Αμερικής εκτιμάται ανάμεσα στα 50 με 100 εκατομμύρια ανθρώπους. Οι συναντήσεις μεταξύ των ευρωπαίων κατακτητών και ιθαγενών πληθυσμών συχνά προκαλούσαν τοπικές επιδημίες με ασυνήθιστα υψηλές θνησιμότητες. Αρχαιολογικά στοιχεία αποδεικνύουν ότι ο θάνατος του 90% περίπου του ιθαγενούς πληθυσμού του Νέου Κόσμου προκλήθηκε από αρρώστιες του Παλαιού κόσμου, όπως η ευλογία, η ιλαρά και η γρίπη, στις οποίες ασθένειες οι ευρωπαίοι είχαν αναπτύξει ισχυρή ανοσία με την πάροδο του χρόνου σε αντίθεση με τους ιθαγενείς. Οι Κονκισταδόροι, βοηθούμενοι από την ευλογιά, την ιλαρά, τον τύφο και τη γρίπη, μετέτρεψαν την κατάκτηση της Βόρειας και Νότιας Αμερικής στη μεγαλύτερη γενοκτονία που γνώρισε η ανθρωπότητα. Το 1520 η ευλογιά χτύπησε το Μεξικό. Το μεγαλύτερο πλήγμα υπέστησαν οι Αζτέκοι. Όταν είδαν τους Ισπανούς να επιζούν από την ασθένεια πίστεψαν ότι τους προστάτευαν οι θεοί και αρνήθηκαν κάθε μορφή αντίστασης εναντίον τους. Πριν από την άφιξη των Ευρωπαίων το Μεξικό είχε 30 εκατομμύρια κατοίκους. Το 1568 είχαν απομείνει 3 εκατομμύρια και το 1620 1,6εκ.. Δίχως το δολοφονικό όπλο της μετάδοσης ασθενειών οι Ευρωπαίοι κατακτητές δεν θα μπορούσαν να κυριαρχήσουν ούτε στην Αμερική, ούτε πουθενά και πολύ πιθανόν η παγκόσμια ιστορία να ήταν πολύ διαφορετική.

 

Κατά την αγροτική και βιομηχανική επανάσταση στην Αγγλία το μέσο προσδόκιμο ζωής των παιδιών αυξήθηκε ραγδαία. Το ποσοστό των παιδιών που γεννήθηκε και πέθανε πριν την ηλικία των 5 ετών μειώθηκε από 74,5% το 1730-1749 σε 31,8% το 1810-1829. Ο πληθυσμός της Ευρώπης αυξήθηκε από περίπου 100εκ. το 1700 σε 400εκ. το 1900, με συνέπεια τον ταχύ εποικισμό των «νέων» ηπείρων από ευρωπαίους. Η αύξηση του πληθυσμού επιταχύνθηκε μετά την εισαγωγή του υποχρεωτικού εμβολιασμού και τις βελτιώσεις στην ιατρική και υγιεινή. Ο πληθυσμός της Αγγλίας κατά τον 19ο αιώνα διπλασιαζόταν κάθε 50 χρόνια. Το 1801 ο πληθυσμός της Αγγλίας είχε φτάσει τα 8,3εκ. ανθρώπους και το 1901 είχε αυξηθεί στα 30,5εκ ανθρώπους.

 

Έκπληξη προκαλούν στοιχεία όπως τα ακόλουθα: κατά το έτος 1500 ο ανθρώπινος παγκόσμιος πληθυσμός ήταν 0,5δισεκ., το 1804 1δισεκ., το 1927 ήταν 2δισεκ., το 1974 ήταν 4δισεκ. Το 1987 ήταν 5δισεκ., το 1999 ήταν 6δισεκ., το 2011 ήταν 7δισεκ. Επίσης μεταξύ 2000 και 2005 η πληθυσμιακή αύξηση σε όλη τη γη ήταν 383,047εκ. από τα οποία τα 237,771εκ. ήταν στην Ασία, με την Αφρική να ακολουθεί με 92,293εκ. ενώ το μικρότερο υπόλοιπο στις άλλες ηπείρους.

 

Η μετάβαση των ανθρώπων από το στάδιο της τροφοσυλλογής και της περιορισμένης οικιακής παραγωγής τροφής, στο στάδιο της συστηματοποιημένης γεωργίας ήταν σαφώς ένα σημείο κατά το οποίο έπαιξε μεγάλο ρόλο για την αλλαγή συνολικά της πορείας της ανθρωπότητας, αφού συνυπολογίσουμε ότι η συστηματική γεωργία έγινε παράλληλα με την επιβολή οργανωμένης εξουσίας, τον καταμερισμό εργασίας, την ιδιοκτησία και την ανισότητα μεταξύ των ανθρώπων. Στη φάση αυτή οι άνθρωποι άρχισαν να βλέπουν τον φυσικό κόσμο εργαλειακά αλλοιώνοντας σιγά σιγά την προηγούμενη αρμονική σχέση που είχαν. Οι άνθρωποι άρχισαν να ζουν με τεχνητούς νόμους και σύμβολα όπως οι αριθμοί και ο χρόνος, δομώντας σταδιακά πολιτισμό.

Ασφαλώς αυτές οι αλλαγές στη ζωή των ανθρώπων διατάραξαν όλες τις δραστηριότητες τους, που επανακαθορίστηκαν σε ένα νέο πλαίσιο. Οι διατροφικές συνήθειες, η σχέση των φύλων, η αναπαραγωγή, η συγγένεια και η σεξουαλικότητα επηρεάστηκαν αποκτώντας νέο νόημα και χαρακτηριστικά. Ο ανθρώπινος πληθυσμός μέσα στο σύνολο των αλλαγών όπως προείπαμε αυξήθηκε.

Ο πρώτος πολιτισμός αναπτύχθηκε στη περιοχή της Μέσης Ανατολής επειδή υπήρχαν σε αφθονία φυτά και ζώα που ήταν καταλληλότερα προς εξημέρωση από ότι ήταν τα φυτά και τα ζώα σε άλλες περιοχές του κόσμου. Ανεξάρτητοι πολιτισμοί ξεκίνησαν και σε άλλα σημεία του πλανήτη όπως στην κεντρική Αμερική και την Κίνα, όμως στις περιοχές αυτές δεν υπήρχαν τόσα πολλά είδη προς εξημέρωση, έτσι οι πολιτισμοί που αναπτύχθηκαν ήταν ουσιαστικά πιο ευπαθείς. Με την αύξηση του πληθυσμού διαδόθηκαν πιο γρήγορα οι διαδικασίες παραγωγής τροφής, κυρίως με τη βία σε άλλες κοινότητες μη παραγωγούς τροφής ή με τη μετακόμιση σε παρθένα μέρη και την εκκίνηση εκτεταμένης καλλιέργειας. Μεγάλη σημασία για την εξάπλωση της γεωργίας είχε η μεταφορά εξημερωμένων φυτών και ζώων σε περιοχές που δεν υπήρχαν.

Οι πολιτισμένοι άνθρωποι ακολούθησαν ένα εντελώς διαφορετικό τρόπο ζωής από τις απολίτιστες κοινότητες. Στην συνέχεια δόμησαν πόλεις κράτη, οργάνωσαν στρατό και άρχισαν να κατακτούν και να υποτάσσουν άλλους ανθρώπους (πολιτισμένους ή πρωτόγονους) δομώντας με αυτό τον τρόπο σε ένα βάθος χρόνου αυτοκρατορίες και δυναστείες.

Αυτοκρατορίες και πολιτισμοί όπως της Ρώμης και της Κίνας ήταν στην ουσία αγροτικές κοινωνίες που δεν επεδίωκαν την τεχνολογική εξέλιξη. Οι αυτοκρατορίες  αρκούνταν στην υποταγή των ανθρώπων, στηρίζονταν στον θεσμό της δουλείας και την είσπραξη φόρων. Η τεχνολογική στασιμότητα στο επίπεδο της γεωργίας πήγαζε ακριβώς από την επιβολή του θεσμού της δουλείας ο οποίος εμπόδιζε την ανάπτυξη ανταγωνισμού στην οικονομία. Με τον θεσμό της δουλείας δεν ενθαρρύνονταν οι εφευρέσεις στη διαδικασία της παραγωγής επειδή θα υπονομευόταν η ίδια η ύπαρξη του θεσμού. Για παράδειγμα ο Ήρων Αλεξάνδρευς κατασκεύασε τον 1ο αιώνα ν.χ. μια ατμομηχανή η οποία χρησίμευσε μόνο στις θύρες των ναών. Όταν όμως επαναεφευρέθηκε  στην Αγγλία τον 18ο αιώνα χρησιμοποιήθηκε για την παραγωγή ενέργειας, στην άντληση νερού από τα ορυχεία, στα ατμόπλοια, στα τρένα και έβαλε τα θεμέλια για την παγκόσμια αυτοκρατορία του δυτικού πολιτισμού. Η διαφορά της δουλοκτητικής κοινωνίας της Αλεξάνδρειας του 1ου αιώνα με την Ευρώπη του 18ου αιώνα ήταν ότι δεν χρειαζόταν μηχανές, αλλά ήθελε να υπάρχει ανθρώπινη κούραση για να διατηρείται η τάξη και τα συμφέροντα της τότε κυριαρχίας. Παρόμοιο παράδειγμα είναι και η εφεύρεση της πυρίτιδας στην Κίνα όπου χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή βεγγαλικών σε γιορτές και θεάματα ενώ αργότερα οι ευρωπαίοι χρησιμοποίησαν την πυρίτιδα για την εξέλιξη του οπλισμού τους.

Ένας από τους λόγους που οι αγροτικές κοινωνίες της αρχαιότητας αλλά και οι πιο σύγχρονες διαλύονταν ήταν η τεχνολογική τους στασιμότητα, σε συνδυασμό με την μείωση της απόδοσης των καλλιεργούμενων εδαφών. Αφού προηγουμένως αυξανόταν ο πληθυσμός τους μετέπειτα η παραγωγή μειωνόταν, οι φόροι αυξάνονταν, ακολουθούσε η εξαθλίωση, οι εμφύλιες συγκρούσεις, οι επαναστάσεις και ξανά από την αρχή αν δεν επέλαυναν στο μεταξύ άλλοι κατακτητές. Οι εξεγέρσεις και οι επαναστάσεις δημιουργούσαν ανακατατάξεις στην κορυφή της ιεραρχίας αλλά δεν άλλαζαν ολόκληρο το ιεραρχικό σύστημα.

Από τις απαρχές του δυτικού πολιτισμου.

Μετά την διαίρεση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας σε ανατολική και δυτική το 395ν.χ., τα «γερμανικά φύλα» και οι Ούννοι (ασιατικός λαός) επιτίθενται και στα δύο τμήματα της αυτοκρατορίας τον 4ο και 5ο αιώνα. Οι δυτικοί δεν μπορούν να τους απωθήσουν και έτσι το 476ν.χ. το δυτικό ρωμαϊκό κράτος διαλύεται και σκορπίζεται στη Δυτική Ευρώπη φτιάχνοντας τα πρώτα βασίλεια και εφαρμόζοντας στη συνέχεια το σύστημα της φεουδαρχίας. Οι άρχοντες παραχώρησαν στους ευνοούμενους υποτελείς  τους εκτάσεις γης, τα φέουδα όπως και προστασία. Με αντάλλαγμα την παροχή υπηρεσιών και υποταγή. Οι φεουδάρχες με την σειρά τους παραχώρησαν κομμάτια γης και προστασία στους χωρικούς υποτελείς τους.

Ο κατακερματισμός της νέας παρθένας γης της δύσης σε φέουδα και η αλλαγή των όρων υποδούλωσης (από την κλασσική δουλεία στη φεουδαρχική σκλαβιά)  ώθησαν την οικονομική ανάπτυξη και ενθάρρυναν τις καινοτομίες. Πολλοί προοδευτικοί σήμερα θεωρούν τον μεσαίωνα αποκλειστικά μια σκοταδιστική περίοδο στην ιστορία της ανθρωπότητας όμως στην πραγματικότητα οι ρίζες του ιδεολογήματος της προόδου βρίσκονται σε εκείνη την εποχή. Το ότι έγινε στα τέλη του μεσαίωνα ήταν η απαρχή μιας φρενήρης ανάπτυξης άγνωστης μέχρι τότε στην ανθρωπότητα. Ο διαχωρισμός ανθρώπων και γης, όπως και η ψευδεπίγραφη ελευθερία των χωρικών (κάτι σαν την αυτοδιαχείριση) υπό τον έλεγχο των αναδυόμενων κρατών οδήγησε στην γεωργική πρόοδο (καθιέρωση τριζωνικής καλλιέργειας, τροχοφόρο άροτρο, μεταλλικό υνί, περιλαίμιο για υποζύγια) και φυσικά εκχερσώσεις και αποξήρανση ελών, ώστε να επεκταθούν οι καλλιεργούμενες εκτάσεις. Η γεωργική παραγωγή αυξήθηκε, μεγάλες πόλεις άρχισαν να σχηματίζονται και να αυτονομούνται, κατασκευάστηκαν δρόμοι και αναπτύχθηκαν το εμπόριο και η ναυτική τεχνολογία μέχρι που έκανε την εμφάνιση της η πανδημία του Μαύρου Θανάτου.

 

Μετά την επέλαση του Μαύρου Θανάτου έγιναν πολλές ανακατατάξεις σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Τα κράτη της Δυτικής Ευρώπης ανέπτυξαν μια υπερπόντια ναυτική τεχνολογία με αποτέλεσμα να ευδοκιμήσει μια εμπορική επανάσταση έξω από κάθε προσδοκία για τον τότε κόσμο. Οι ευρωπαίοι κυριάρχησαν στους ωκεανούς, κατάκτησαν την Αμερική και την Ν.Αφρική και έλεγχαν το εμπόριο ανάμεσα σε όλες τις ηπείρους. Εμπορεύματα και σκλάβοι στοιβάζονταν στα πλοία για να μεταφερθούν στην Ευρώπη ή πουλιόντουσαν σε άλλα μέρη. Όπως προαναφέραμε νέα εξημερωμένα φυτά από την Αμερική μεταφέρθηκαν στην Ευρώπη με αποτέλεσμα να αυξηθεί γρήγορα η γεωργική παραγωγή, σε τέτοιο βαθμό που χαρακτηρίστηκε η περίοδος ως αγροτική επανάσταση.

Οι πόλεις άρχισαν να διογκώνονται και το πνεύμα της ανάγκης για εξέλιξη, τελειότητα και  πρόοδο ήταν διάχυτο στη φιλοσοφία και την τέχνη της αναγέννησης. Όλα στην ουσία ήταν ευθυγραμμισμένα με το ιδεολόγημα της προόδου. Το 1622 ιδρύθηκε η «Βασιλική ένωση του Λονδίνου για την παραγωγή των φυσικών γνώσεων», σκοπός της ένωσης αυτής ήταν να συγκεντρώσει πληροφορίες «από όλα τα μέρη και τις γωνίες» όχι μόνο από «μορφωμένους φιλόσοφους» αλλά και από τα «εργαστήρια των μηχανικών από τα ταξίδια των εμπόρων, και από τα άροτρα των γεωργών». Το 1754 ιδρύθηκε πάλι στο Λονδίνο η ένωση «για την ενθάρρυνση των τεχνών, της βιομηχανίας και του εμπορίου» που έδινε χρήματα και μετάλλια για εφευρέσεις που θα αποδεικνύονταν χρήσιμες. Ο μεθοδευμένος συνδυασμός της επιστήμης με την τεχνική όπως και της φιλοσοφίας είναι ένας βασικός λόγος που η βιομηχανική επανάσταση άρχισε στην Αγγλία.

 

Οι κοινωνικές αλλαγές στη Δύση ήταν τεράστιες, ο πληθυσμός είχε μια εκρηκτική αύξηση κατά τον 19ο αιώνα κατά την εκβιομηχάνιση, που παρά την μετανάστευση των ευρωπαίων στις υπερπόντιες χώρες ο πληθυσμός της Ευρώπης συνέχιζε να στριμώχνεται σε άθλιες συνθήκες μέσα στις πόλεις. Το 1832 η χολέρα σάρωσε την πρώτη βιομηχανική πόλη το Μάντσεστερ σκοτώνοντας χιλιάδες κόσμο,  ενώ περισσότερα από τα μισά παιδία πέθαιναν πριν τα πέντε τους χρόνια.

Οι άνθρωποι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την γεωργική ζωή και να στριμωχτούν στις πόλεις για να δουλέψουν ως βιομηχανικοί εργάτες, πιθανόν την ίδια απογοήτευση που ένιωσαν οι πρώτοι γεωργοί όταν έγιναν βιομηχανικοί εργάτες να ένιωσαν και οι τροφοσυλλέκτες όταν εξαναγκάστηκαν να γίνουν γεωργοί.

Με το πέρασμα του χρόνου οι βιομηχανοποιημένες χώρες της Ευρώπης βελτίωσαν τις εργασιακές συνθήκες, τα ημερομίσθια και τις παροχές υγείας. Το αποτέλεσμα ήταν να βελτιωθεί κατά πολύ η ζωή των Ευρωπαίων και να αυξηθεί το μέσο προσδόκιμο ζωής τους. Το προσδόκιμο ζωής ενός Γάλλου από 28 χρόνια που ήταν το 1800 ανέβηκε στα 50 χρόνια το 1900. Τα κράτη της Δύσης διαμόρφωσαν συνθήκες σταθερότητας στο εσωτερικό τους ενώ επιδόθηκαν στην καταλήστευση των απέραντων αποικιών και μισοαποικιών τους. Με τον τρόπο αυτό κατασκευάστηκε μια ιδιότυπη συνθήκη κοινωνικής ανισότητας, πλούσιων και εξαθλιωμένων χωρών.

 

Τον 20ο αιώνα όπως είναι γνωστό η εξέλιξη στην τεχνολογία έκανε τεράστια άλματα συνεχίζοντας την πορεία της βιομηχανικής επανάστασης. Η ατομική ενέργεια, οι νέες μηχανές που αντικατέστησαν τους εργάτες, η διαστημική επιστήμη, η γενετική και η πληροφορική επιτάχυναν την παγκόσμια οικονομία και αύξησαν την απόδοση της βιομηχανικής παραγωγής. Κύριο ρόλο για την αύξηση του πληθυσμού είχε η λεγόμενη πράσινη επανάσταση. Η οποία εξελίχτηκε αρχικά στις ανεπτυγμένες χώρες κατά τις δεκαετίες του 50 και 60 ενώ στον Τρίτο κόσμο κυρίως στην Ινδία, Πακιστάν, Φιλιππίνες και Μεξικό μετά το 1967. Η πλέον σύγχρονη εξέλιξη στο χώρο της παραγωγής τροφίμων αφορά τις βιοτεχνολογικές μεθόδους παραγωγής, όπου γονίδια ανασυνδέονται για να δημιουργήσουν μια νέα ποικιλία.

 

Η πιο πάνω αναφορά ήταν μια προσπάθεια να καταφανεί το κατά πόσο οι τεχνολογικές αλλαγές και οι επιλογές της κυριαρχίας επηρεάζουν άμεσα την ζωή των ανθρώπων και την πορεία της ανθρωπότητας. Ο πολιτισμός στο σύνολο του, ο οποίος ξεκινά με τον διαχωρισμό του ανθρώπου από τον φυσικό κόσμο έχει αδιέξοδα αποτελέσματα. Αναμφίβολα ο δυτικός πολιτισμός που αναπτύσσεται τους τελευταίους αιώνες και χαρακτηρίζεται από έντονη τεχνολογική εξέλιξη είναι μοναδικός σε σχέση με τους παλιότερους αγροτικούς πολιτισμούς. Η βιομηχανία και η υψηλή τεχνολογία έδωσαν την δυνατότητα στο πολιτισμό να ξεπεράσει φυσικούς φραγμούς και να έχει μακροβιότητα και «αυτόνομη ανάπτυξη» εις βάρος ρου φυσικού κόσμου.

 

Πως όμως ο πολιτισμός και η κυριαρχία επηρεάζει την φυσική λειτουργία της αναπαραγωγής των ανθρώπων και ποια θα ήταν η ιδανική συνθήκη για να ρυθμίζεται η λειτουργία αυτή;  Αναμφίβολα από την στιγμή που οι διαδικασίες παραγωγής τροφής καθορίζονται από την κυριαρχία μέσα από την πολυπλοκότητα του τεχνολογικού και οικονομικού συστήματος και διαμεσολαβούν στην σχέση ανθρώπου –φύσης τότε έχουμε επιπτώσεις στις επιμέρους διαδικασίες της ανθρώπινης ζωής.

Η διαδικασία της συστηματοποιημένης εργασίας είναι μια έμμεση κατάσταση για την απόκτηση των απαραίτητων αγαθών για την επιβίωση μας, όμως έχει «απρόσωπη» σχέση με τον φυσικό κόσμο. Για παράδειγμα είναι διαφορετικό να ζεις ενταγμένος στο φυσικό περιβάλλον και το οικοσύστημα από το να ζεις στην πόλη και τον πολιτισμό, περιμένοντας να τραφείς δουλεύοντας. Από αυτή την θέση δεν αντιλαμβάνεσαι καν ότι είσαι μέρος της φύσης. Ο έντονος καταμερισμός εργασίας και οι ρόλοι, που είναι βασική προϋπόθεση της παραγωγικής διαδικασίας μας απομακρύνουν από το βίωμα και την εμπειρία της επαφής και της συνύπαρξης με την φύση, μας δυσκολεύουν στο να δούμε από πού προέρχεται η τροφή μας και τι συνέπειες έχει στον φυσικό κόσμο. Ο πολιτισμός επιβλήθηκε στη φύση  λεηλατώντας και ξεζουμίζοντας την για να διογκωθεί και να θρέψει την κυριαρχία του. Τα οικοσυστήματα έχουν πολύ μικρή σημασία και δεν υπολογίζονται μπροστά στην επιδίωξη των ανθρώπων για επιβίωση μέσα στην πολυπλοκότητα του πολιτισμού.  Άλλο είναι να δουλεύεις για να πληρωθείς και ακολούθως να ψωνίσεις από το σούπερ μάρκετ την τροφή σου και άλλο είναι να είσαι ενταγμένος στο οικοσύστημα να παρακολουθείς τις ισορροπίες του και να ζεις μαζί του.

Σήμερα κυριαρχεί η άποψη ότι μέσω της εργασίας μας δικαιούμαστε ένα ποσό χρημάτων που δίκαια θα μπορούσε να το ανταλλάξουμε για να αγοράσουμε τη τροφή μας. Έτσι δουλεύοντας μπορούμε να μεγαλώσουμε και τα παιδιά μας. Ενταγμένοι όμως στον πολιτισμό αγνοούμε τα όρια και τις ανάγκες της φύσης. Αγνοούμε ότι λεηλατείται η φύση με το να χρησιμοποιούνται οι πόροι της δυσανάλογα από όσο μπορεί να τους αναπληρώσει. Αγνοούμε ότι με αυτή την τακτική εξαντλούνται οι αντοχές της γης να ανέχεται τον πολιτισμό. Αγνοούμε ότι οι επόμενες γενιές ή και εμείς οι ίδιοι θα βρεθούμε σε απρόβλεπτες και δυσοίωνες καταστάσεις αν δεν κάνουμε κάτι άμεσα προς την προοπτική της καταστροφής των εξουσιαστικών σχέσεων και την αναζήτηση νέων τρόπων επιβίωσης σε αρμονία με τη φύση.

Η εξάρτησή μας από την παραγωγή του βιομηχανοτεχνολογικού συστήματος και η προϋπόθεση της αλλοτρίωσης μας από τη φύση, έχει συνέπειες σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας όπως και στη φυσική λειτουργία της αναπαραγωγής.

Πηγή έμπνευσης αποτελούν οι ιθαγενείς κοινότητες των ινδιάνων και όσες φυλές έζησαν μέχρι σήμερα συμφιλιωμένες με τη φύση. «Οι παραδόσεις μας εφιστούσαν την προσοχή στο ότι ο πληθυσμός μας δεν έπρεπε να ξεπεράσει έναν ορισμένο αριθμό, ο οποίος θα απαιτούσε υπερβολικά πολλά από τις άλλες μορφές ζωής. Είχαμε πολύ αυστηρούς κανόνες διατήρησης του συστήματός μας. Ο πολιτισμός μας στηρίζεται στην αρχή του να σκεφτόμαστε συνεχώς την ευημερία των 7 επόμενων γενεών. Πιστεύουμε ότι αυτή η αρχή αποτελεί το μέσον που εμποδίζει την ανάπτυξη πρακτικών που θα μπορούσαν να προξενήσουν δυστυχία στο μέλλον. Γι’ αυτόν το λόγο ο λαός μας έπιανε μονάχα τον αριθμό των ζώων που ήταν απαραίτητος για τις ανάγκες του. Μέχρι την άφιξη των αποίκων δεν υπήρξε ποτέ σφαγή ζώων.» Το παραπάνω απόσπασμα είναι από κείμενο των Ιροκέζων Χωντενόσωνη που δημοσίευσαν σε ευρωπαϊκό συνέδριο και οι λέξεις «σύστημα» και «πολιτισμός» χρησιμοποιούνται για χάριν κατανόησης. Στην κυριολεξία δεν είχαν πολιτισμό (Άκου Χλωμοπρόσωπε, εκδ. ελεύθερος τύπος).

Η αναπαραγωγή του ανθρώπου αν προσαρμοζόταν με το οικοσύστημά του, δεν θα ήταν επιβλαβής ούτε θα δημιουργούσε κανένα άλλο πρόβλημα επιβίωσης στον άνθρωπο ή στη φύση. Βέβαια δεν υπονοούμε ότι για όλα αυτά ευθύνεται ο ανθρώπινος πληθυσμός γενικά κι αόριστα, αλλά η κυριαρχία και ο πολιτισμός.

Λένε ότι ο πληθυσμός του ανθρώπου είναι αυξημένος σε υπερβολικό βαθμό και λόγω αυτού κινδυνεύει όλο το οικοσύστημα και ο πλανήτης. Πίσω όμως από αυτές τις παραπλανητικές διακηρύξεις κρύβονται οι σκοπιμότητες και οι σχεδιασμοί των κυρίαρχων.

Το πρόβλημα δεν εντοπίζεται στον αυξημένο πληθυσμό, αλλά στον τρόπο ζωής που επιβάλλει η τεχνολογική ανάπτυξη που υποκινείται από την κυριαρχία. Οι σύγχρονες, δυτικού τύπου ανάγκες, οι οποίες απευθύνονται μόνο στο 1/3 του παγκόσμιου πληθυσμού, είναι αυτές που επιβαρύνουν και καταστρέφουν περισσότερο το οικοσύστημα. Για παράδειγμα, οι ΗΠΑ με πληθυσμό το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού είναι υπεύθυνες για το 20% της ρύπανσης που δημιουργεί  επιδείνωση στο φαινόμενο του θερμοκηπίου. Οι υπερβολικές αχρείαστες ανάγκες και συνήθειες σε ζητήματα διατροφής, μεταφορών και γενικά στον τρόπο ζωής και κατανάλωσης της μειοψηφίας του πλανήτη, κυρίως στις αναπτυγμένες χώρες, είναι αυτά που ευθύνονται για τα μεγάλα οικολογικά προβλήματα.

Η υπόσχεση της κυριαρχίας ότι μέσω του πολιτισμού θα καλυφθούν οι ανάγκες επιβίωσής μας, οδηγεί την ανθρωπότητα σε αδιέξοδο. Δικαιολογείται η ανισότητα και η ύπαρξη των εκμεταλλευτικών σχέσεων. Η αύξηση ή η μείωση του ανθρώπινου πληθυσμού υποβιβάζονται σε απλές μαθηματικές πράξεις και η φύση αντιμετωπίζεται εργαλειακά στα τεφτέρια των ειδικών. Το πρόταγμα της αναρχίας και της συμφιλίωσης με τον φυσικό κόσμο μέρα με την μέρα αποδεικνύεται ότι είναι ο μόνος δρόμος για την ζωή, την ισότητα, την ευτυχία και τη χαρά..

 

 

 

Σύμπραξη για την αναρχία

adamasto.squat.gr