Ο πολιτισμός μας επηρεάζει βαθιά μέσα μας. Σε σωματικό, ψυχικό, συναισθηματικό και πνευματικό επίπεδο, από τη γέννησή μας και μετά μας κατασκευάζουν σύμφωνα με την εικόνα του Πολιτισμού. Έχει αποσχίσει τον κάθε ένα από εμάς από τον άγριο εαυτό του και τον άγριο κόσμο στον οποίο στηριζόμαστε για να επιβιώσουμε. Κυλάει στο αίμα μας, προβάλλοντας τον εαυτό του πάνω στον κόσμο γύρω μας και παρουσιάζοντάς τον ως “πραγματικότητα”. Για να διαιωνίσει την ύπαρξή του, απαιτεί από μας να διαχωριστούμε, να απομονώσουμε, να κατηγοριοποιήσουμε, να σηματοδοτήσουμε, να συσκευάσουμε και αναπόφευκτα να καταβροχθίσουμε τον άγριο εαυτό μας, και τα αμόλυντα μέρη γύρω μας, που συνηθίσαμε να τα αποκαλούμε «άγρια φύση».
Υφιστάμενος ως ένα αλληλένδετο σύμπλεγμα φυσικών, κοινωνικών, συναισθηματικών, πνευματικών και ψυχολογικών συστημάτων, ο Πολιτισμός δεν ορίζεται μόνο από φυσικές περιοχές ή συγκεκριμένες εποχές της ιστορίας. Η ίδια η λέξη αναφέρεται στο φαινόμενο της ”Πόλης”, το οποίο πρωτοεμφανίστηκε σε διαφορετικές χρονικές στιγμές σε διαφορετικά μέρη του κόσμου. Αλλά η “διαδικασία εκπολιτισμού» μοιάζει όμοια σε όλα αυτά τα μέρη. Η μετάβαση από το νομαδικό, τροφοσυλλεκτικό τρόπο ζωής, σε μια γεωγραφικά στάσιμη, αγροτική κοινωνία, με τα περίπλοκα οικονομικά και ιδιοκτησιακά της συστήματα, καθώς και τα διάφορα είδη κοινωνικής ιεράρχησης, καθορίσαν τη διαδικασία αυτή. Η διαδικασία αυτή έτεινε να οδηγήσει στην άνοδο της Πόλης – ένα λαμπρό παράδειγμα της οικολογικής ανισορροπίας και της κοινωνικής αποξένωσης. Τόσο στα προ-βιομηχανικά πλαίσια, όπως με τους Αζτέκους της Κεντρικής Αμερικής, όσο και σε βιομηχανικά περιβάλλοντα, όπως το δικό μας, είναι σαφές ότι τέτοια σενάρια ήταν, και εξακολουθούν να είναι, συνταγές για καταστροφή.
Μια κλιμακούμενη αποσύνδεση
Μια λογική βασισμένη στην κυριαρχία και τον έλεγχο τροφοδοτεί το Πολιτισμό. Στους υλικούς θεσμούς που απεικονίζουν και επιβάλουν αυτή τη λογική περιλαμβάνονται το σχολείο, η εργασία, τα μέσα ενημέρωσης, η επιστήμη, η ιατρική, τα θρησκευτικά ιδρύματα, το έθνος-κράτος και τα στρατιωτικά, πολιτικά του συστήματα και η οικονομία. Έννοιες όπως η πρόοδος, η πατριαρχία, η εξημέρωση, ο λόγος, η ηθική και η πολιτική αποτελούν μια κοινωνική βάση για τη Μηχανή. Αυτά τα συστήματα και οι αξίες που μας περιβάλλουν μας διαχωρίζουν από το να βιώσουμε άμεσα την ποικιλομορφία και την εσωτερική διασύνδεση του έμβιου κόσμου. Ζώντας μέσα στον κύκλο της ζωής, ως αναπόσπαστο μέρος ενός ολόκληρου οργανισμού, διαμορφώνεται μια βάση για τις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους. Χωρίς αυτή την αρχέγονη συγγένεια, οι ρόλοι και οι παραδοχές που μας προκαθορίζουν στον πολιτισμό ελέγχουν την εικόνα του δικού μας εαυτού, και κατά συνέπεια την κατανόησή μας για τους ανθρώπους γύρω μας.
Στον πολιτισμό, περιβάλλουμε τους εαυτούς μας με τη συμβολική κουλτούρα: προκαθορισμένοι τρόποι μέτρησης του χρόνου, αναπαραστάσεις του κόσμου μέσα από τη γλώσσα, τους αριθμούς, την επιστήμη, την ιστορία, το μύθο -την ίδια τη κουλτούρα. Φοράμε συνθετικά ρούχα, ζούμε σε σπάταλα και απομονωμένα ενδιαιτήματα, τρώμε τοξικά τρόφιμα που παρασκευάζονται σε εργοστάσια, ξοδεύουμε το χρόνο μας σε τεχνητά και αποστειρωμένα περιβάλλοντα κάνοντας μονότονα και βαρετά πράγματα για να κάνουμε τη μηχανή της Προόδου και του Κεφαλαίου να λειτουργεί, με αντάλλαγμα χρήματα ή διπλώματα. Παίρνουμε φάρμακα για να συγκρατήσουμε τους εγκλωβισμένους άγριους εαυτούς μας να μην αυτοτραυματιστούν ή να χτυπήσουν τους γύρω τους. Έχουμε μουδιάσει τον πόνο και την κατάθλιψη μας με το αλκοόλ, ή ξεχνιόμαστε με επιφανειακές επιδιώξεις, όπως η ποπ κουλτούρα, το πρόχειρο φαγητό, τα ψώνια, ή η θρησκεία. Σίγουρα έχει αποκρυσταλλωθεί η άποψη, ότι ο Πολιτισμός πρέπει να κατάρρευσει ή να εξωθηθεί στο να καταρρεύσει, από πολλούς ”τρελούς φιλοσόφους του δρόμου” και αντιπολιτισμικούς συγγραφείς.
Αλλά αυτό που δεν φαίνεται τόσο σαφές, είναι το πώς θα μπορούσαμε να καταστρέψουμε το Πολιτισμό στη δική μας ζωή. Πώς θα μπορούσε κανείς από μας να απελευθερώσει τον εαυτό του από τη φυσική εξάρτηση από αυτόν, και τη ψυχική, την κοινωνική, την συναισθηματική, τη πνευματική και τις ψυχώσεις που προέρχονται από αυτή την εξάρτηση. Όπως ένας εθισμός, ο Πολιτισμός μας πείθει πως τον χρειαζόμαστε για να ζήσουμε.
Η χιλιάδων ετών κληρονομιά της συσσώρευσης, των πολέμων και της οικολογικής ανισορροπίας που μας έφερε εδώ, στο χείλος της καταστροφής, αντανακλά τα αποτελέσματα της σταθερά εμβαθυνόμενης αποσύνδεσης με το φυσικό κόσμο γύρω μας. Είναι αυτή η αποσύνδεση και απευαισθητοποίηση που μας επέτρεψε στη σύγχρονη, βιομηχανική κοινωνία να δικαιολογούμε έναν τρόπο διαβίωσης πολύ πέρα από τα όρια των συστημάτων υποστήριξης της ζωής του πλανήτη, και να αντικειμενοποιήσουμε και να εκμεταλλευτούμε τους μη ανθρώπινους γείτονες μας, καθώς και τους συνανθρώπους μας. Σε πολλές Πολιτισμένες κουλτούρες, η εκμετάλλευση των ζώων, ο ρατσισμός και ο σεξισμός είναι μόνο μερικές από τις πιο γνωστές εκδηλώσεις αυτής της αντικειμενοποίησης. Στη συλλογική μας ψευδαίσθηση, φανταζόμαστε τους εαυτούς μας ως υπερ-ανθρώπους, εμπιστευόμενοι τον νέο κόσμο της υψηλής τεχνολογίας για να μας επιτρέψει επιτέλους να αντικαταστήσουμε τη βρώμικη ανθρωπινότητά μας.
Μια Καρκινώδης τροχιά. . .
Στο εσωτερικό των αριστερών και φιλελεύθερων πολιτικών κύκλων, αυτή η καρκινώδης τροχιά είναι πολύ συχνά αποδεκτή ως αμετάβλητη πραγματικότητα. Μας ενθαρρύνουν να μαζέψουμε τα ψίχουλα της ενσωμάτωσης που μας ρίχνουν τα συστήματα που διατηρούν αυτή τη συνεχή φαντασίωση της ανθρώπινης ανωτερότητας και της τεχνολογικής ουτοπίας. Η Μαζική Κοινωνία και τα κινήματά της συνοψίζουν τα πάθη και τις πεποιθήσεις μας σε μια μονολιθική φωνή, με στόχο την απόλαυση ως προτεραιότητα. Οι επιθυμίες μας για λογική και ισορροπία είναι διαρκώς συνεπιλεγμένες από το «Θέαμα»- τον κόσμο των μέσων μαζικής ενημέρωσης που συγκαλύπτει τα πάντα και τις κομφορμιστικές και καταναλωτικές του αξίες που μας λένε ποιοι είμαστε και γιατί είμαστε ζωντανοί. Το να τολμήσει κανείς να ζήσει έξω από αυτό είναι είτε θέμα κοινωνικών προνομίων, ή απλά καθαρή τύχη.
Για να πάμε αυτή τη κριτική ανάλυση στο επόμενο βήμα της αντιπαράθεσης, αναζητάμε συνεχώς πρακτικά μαθήματα για δράση, μέσα από την οποία εκφράζουμε την αντίθεσή μας. Οι προσανατολισμένες στις μεταρρυθμίσεις καμπάνιες προορίζονται στο να απευθύνουν έκκληση στην «Ηθική συνείδηση» της κοινωνίας, ενώ παίζουν το ρόλο του δεξιού χεριού των πολιτικών συστημάτων που φρουρούν τα κέντρα εξουσίας. Ακόμη και οι θαρραλέες και δίκαιες άμεσες δράσεις του Μετώπου Απελευθέρωσης της Γης (ELF), ενώ στοχεύουν στις επιχειρήσεις και τα ιδρύματα που επωφελούνται από την οικοκτονία, μπορεί να φτάσουν να εναντιώνονται μέχρι στιγμής μόνο στη βάση τους: τη λογική του Πολιτισμού και όλα τα θεσμικά της όργανα. Ενώ ο Ted Kaczynski μπορεί να μίλησε εύγλωττα για ορισμένες από τις βασικές αιτίες της καταστροφής της γης, οι ενέργειές του ήταν πολύ περιορισμένες ως προς την αποτελεσματικότητά τους. Από την άποψη μιας αντι-πολιτισμικής πρακτικής, δύσκολα μπορεί να θεωρηθούν ως απειλή. Αυτό δεν υποτιμά την αξία τους. Υπηρετούν έναν αναγκαίο σκοπό: την προπαγάνδα μέσα από την πράξη. Αλλά το να εκθέτεις συμβολικά τους δράστες της οικοκτονίας είναι μόνο μία πτυχή της αντίθεσής μας στην Μεγαμηχανή. Δημιουργούμε επίσης παραδείγματα των δυνατοτήτων της ζωής έξω από και σε αντίθεση με τα θεσμικά όργανα που μας ελέγχουν.
Ένα πολύ κοινό λάθος έρχεται με τη δημιουργία «εναλλακτικών λύσεων» για τους καταστροφικούς τρόπους ζωής που εξακολουθούν να βασίζονται στη μαζική κοινωνία, τη βιομηχανοποίηση, το έθνος-κράτος. Οι προσπάθειες αυτές συνήθως αναπαράγουν απλά τη λογική της πολιτισμένης σκέψης, που υπάρχει σε μια άνετη κοινωνική εξειδίκευση. Είναι εύκολο να “επανακτηθούν” από το Θέαμα, και να προσφέρονται για κατανάλωση στην αγορά. Η αποτυχία να αμφισβητήσουμε τις πιο βασικές παραδοχές της κοινωνίας μας κρατά συνεχώς δυσαρεστημένους και εξαθλιωμένους, μας αποσπούν συνεχώς έτσι ώστε να μας αποτρέψουν από το να φτάσουμε σε αυτή τη δυσάρεστη συνειδητοποίηση.
Το οργανωμένο Έθνος-Κράτος και η βιομηχανική τεχνολογία έχουν επιτρέψει την κυριαρχία της ”πλειοψηφίας” πάνω στο άτομο, και κατέστειλαν την αυτορυθμιζόμενη, αναρχική φύση της ζωής. Εργάζονται σε αντίθεση με οποιαδήποτε φυσικά μοτίβα μπορούμε να παρατηρήσουμε στην άγρια φύση. Ακόμη και αν οι μάζες των ανθρώπων ταυτόχρονα αποδέσμευαν τους εαυτούς τους από τη βιομηχανική κοινωνία μέσα από την αυτο-οργάνωση και “εναλλακτικούς” τρόπους ζωής, θα πρέπει να είναι σαφές ότι οι εταιρικές / κρατικές εξουσίες δεν θα επέτρεπαν να συμβεί κάτι τέτοιο αμαχητί. Η ίδια η ύπαρξή τους στηρίζεται στην εξάρτησή μας από αυτά. Η “Δημοκρατία” η ίδια είναι ένας θεσμός που συνάδει τέλεια με τη λογική του πολιτισμού. Χρησιμεύει για να μας αποξενώνει από τη δική μας δύναμη πάνω στις ζωές μας, ελέγχοντας τις προσωπικές και συλλογικές μας επιθυμίες και αξίες, διοχετεύοντας τες στην αγορά ιδεών και προϊόντων.
Καταλύοντας καταστάσεις. . .
Από αυτή την άποψη, και αντιμετωπίζοντας το ως ζήτημα της κοινότητας και της υπεράσπισης του εαυτού, θα μπορούσε κανείς να αποδεχτεί τη διάλυση της υλικής υποδομής του πολιτισμού- τη βιομηχανοποίηση-πριν εκείνη καταστήσει τη ζωή πάνω στη γη και την ελευθερία του ανθρώπου, δυσλειτουργική. Αυτό δεν είναι ένα κάλεσμα να «φέρουμε την βιομηχανική κατάρρευση» αλλά μάλλον μια όντως αφυπνιστική αποδοχή του αναπόφευκτου της κατάρρευσης (ή μιας σειράς καταρρεύσεων), και ένα κάλεσμα να συγκεντρωθούμε με άλλους σε αποκεντρωμένες, βασισμένες στους βιοτόπους κοινότητες, προκειμένου να επιβιώσουμε (όσοι τελοσπάντων από εμάς το θέλουν πραγματικά). Δημιουργώντας μια πολλαπλότητα παραδειγμάτων ζωής χωρίς το υπερ-σύστημα που μόνο παίρνει και δεν δίνει τίποτα πίσω, μπορούμε να διαβιβάσουμε πληροφορίες και εμπειρίες με διαφορετικές μεθόδους οικολογικής κουλτούρας, ενώ υπερασπιζόμαστε επίσης τις κοινότητές μας από αυτούς που θα ήθελαν να τις εξουσιάσουν.
Αυτό που πήρε χιλιάδες χρόνια για να φτάσει σε αυτό το σημείο θα μπορούσε να πάρει ακόμα περισσότερο χρόνο για να αποδομηθεί. Αλλά μπορούμε να πάρουμε τη διαδικασία που ξεκίνησε δημιουργώντας, ή απλώς συμμετέχοντας σε, καταλυόμενες καταστάσεις. Μέσα από αυτές τις περιστάσεις μπορούμε να παροτρύνουμε τους ανθρώπους να αμφισβητήσουν την οικολογική σοφία μιας ανθρωποκεντρικής, εξουσιαστικά προσανατολισμένης κουλτούρας. Η υπερθέρμανση του πλανήτη, οι διακοπές ρεύματος, οι δυσλειτουργίες των υπολογιστών, και η ζημία που προκαλείται από τις ιδιοτροπίες της φύσης με τη μορφή των τυφώνων και των πλημμυρών, μπορούν να παρέχουν όλα γόνιμο έδαφος για περαιτέρω και πιο διαρκή, αποσταθεροποίηση της βιομηχανικής υποδομής. Αυτή η υποδομή είναι πολύ απτή, και ως εκ τούτου φυσικά ευάλωτη. Με αρκετά άτομα να ενεργούν άμεσα και ταυτόχρονα, σε όλο τον κόσμο, τα διασυνδεδεμένα συστήματα κυριαρχίας θα μπορούσαν, θεωρητικά, να συντριβούν. Χωρίς αυτή τη μεγαμηχανή να επισκιάζει το όραμά μας για το πώς να ζήσουμε σε ισορροπία, οι άνθρωποι μπορεί απλά να αρχίσουμε να ξεμεθάμε από τις ισχύουσες συλλογικές ψευδαισθήσεις μας. Η δυνατότητα για μια ζωή έξω από τους θεσμούς που μας ελέγχουν μπορεί απλά να έχει πολύ περισσότερο νόημα, και να μας ωθήσει στο να αρχίσουμε να ζούμε με μια ρεαλιστική, βιοκεντρική εικόνα του εαυτού μας στο πλανήτη Γη.
Πολλοί ριζοσπάστες και αναρχικοί δε βλέπουν κανένα νόημα ακόμη και να προβούν σε τέτοιες ενέργειες, σκεπτόμενοι ποια είναι η νοοτροπία για το μέσο όρο στην βιομηχανική κουλτούρα. «Οι άνθρωποι δεν θέλουν να καταστρέψουν τον πολιτισμό,” ισχυρίζονται οι ήδη ηττημένοι. Αλλά σκεφτείτε το εξής: (1) μόνο και μόνο επειδή φαίνεται ότι σε αυτό το σημείο στο χρόνο οι περισσότεροι σύγχρονοι άνθρωποι δεν θέλουν να καταστρέψουν τον πολιτισμό, αυτό δεν σημαίνει ότι το ίδιο θα ισχύει για πάντα και (2) αν κάποιος πιστεύει βαθιά ότι ο πολιτισμός πρέπει να σταματήσει προκειμένου οι ανθρώποι να είναι πραγματικά ελεύθεροι και να ζουν σε αρμονία μέσα στη φύση, γιατί θα πρέπει να αρνηθούμε τις πεποιθήσεις μας δουλεύοντας για έναν “πιο ρεαλιστικό”, λιγότερο ασφυκτικό (για τις δυτικές κοινωνίες) κόσμο, παρατείνοντας έτσι τις οδυνηρές επιπτώσεις του πολιτισμού σε ολόκληρο τον πλανήτη;
Και εκτός αυτού, τι είναι πιο μη-ρεαλιστικό από το να πιστεύει κανείς ότι υπάρχει επαρκής χρόνος (πριν από την κατάρρευση των συστημάτων που υποστηρίζουν τη ζωή του πλανήτη μας, ή τον πλήρη τεχνοκρατικό έλεγχο της φυσικής πραγματικότητας, όποιο και αν συμβεί πρώτο) ώστε να οικοδομήσει ένα διευρυμένο, πολυ-εθνικό, πολυφυλετικό, έμφυλο, διαηλικιακό κοινωνικό κίνημα; Κάποιο που να είναι τόσο συνεκτικό και ισχυρό που να μπορεί να αντισταθεί στους εξαιρετικά τεχνοκρατικούς μηχανισμούς της κρατικής καταστολής για αρκετό καιρό ώστε να επιτρέψει σε εκατομμύρια να αναδιοργανωθούν σε αποκεντρωμένα, αναρχο-κομμουνιστικά, εργατικά ελεγχόμενα, οικολογικώς αρμονικά, αταξικά, διεθνή δίκτυα συνδικάτων που να μπορούν να διατηρήσουν ένα παγκόσμιο μη-καπιταλιστικό σύστημα εμπορίου που δεν θα συμβάλλει στην υποβάθμιση της γης, ή θα απαιτεί οι άνθρωποι να εργάζονται με τρόπο που να σκοτώνει το πνεύμα τους, σε μονότονες θέσεις εργασίας για να το συντηρήσουν, και θα διατηρεί τις επιμέρους ατομικές ελευθερίες, καθώς και την επιστροφή των κλεμμένων τόπων των ιθαγενών, και θα φροντίζει για τη διαχείριση επανορθώσεων στους Αφρικανούς και σε άλλους για τη δουλεία και άλλες φρικαλεότητες . .Είναι μια ωραία φαντασία. . .
Σκορπίζοντας Σπόρους . .
Στο χρόνο που μας απομένει πριν το άγριο χάος της φύσης πάρει πίσω τον έλεγχο από τα χέρια του ανθρώπινου είδους (μιας μικρής οργανωμένης ελίτ αυτού), θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε κάτι αν αναρωτηθούμε τι σπόρους μπορούμε να σκορπίσουμε εδώ που κάποια μέρα θα φυτρώσουν από το χώμα της παρακμιακής κοινωνία μας.
Οράματα ενός μετα-πολιτισμικού κόσμου έχουν γίνει όλο και πιο ζωντανά για πολλούς από εμάς που προσπαθούμε να ζήσουμε με οικολογική ισορροπία, χωρίς τα κλουβιά της εξημέρωσης που φυλακίζουν τις ψυχές μας. Η “επιστροφή στην αγριότητα” δεν είναι μια πολιτική στρατηγική με σκοπό την οργάνωση των μαζών ή την άσκηση «ελευθερίας του λόγου». Είναι μια ώθηση προς την προσωπική και κοινοτική απελευθέρωση που κοιτάζει στο παρελθόν για έμπνευση και σοφία, και προς το μέλλον για να προσαρμοστούμε και να προετοιμαστούμε για νέες και δραστικές αλλαγές στην καθημερινή μας ζωή. Επίσης, εξετάζει την κατάσταση ως έχει τώρα, και αποδέχεται τόσο την εξαθλίωση που έχουμε κληρονομήσει, όσο και τις δυνατότητες που έχουμε να δουλέψουμε. Σπάζοντας τα δεσμά της εξημέρωσης βοηθιόμαστε να επιβιώσουμε τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά μέσα στη σπατάλη και τη πλήξη. Μας επιτρέπεται να αντιμετωπίσουμε την ανεπαίσθητη, ψυχική λογική του Πολιτισμού μέσα μας, και να διεκδικήσουμε εκ νέου τον Εαυτό μας από τον ψεύτικο εαυτό που μας δίδαξαν να δημιουργήσουμε και να προβάλουμε στον κόσμο.
Σε αντίθεση με υπερ-ανταγωνιστικά συστήματα, όπως ο καπιταλισμός, η ανταλλαγή και η συνεργασία κάνουν τη ζωή ευκολότερη. Αυτή είναι μια πολύ παλιά ιδέα, φυσικά-ίσως ακόμη και ενστικτώδης στο είδος μας. Αν δούμε μέσα σε αυτό το πλαίσιο, τα σύγχρονα αποκεντρωμένα DIY δίκτυα δεν θα μπορούσαν μόνο να καταστήσουν τον πολιτισμό άχρηστο, αλλά θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να τον ανατρέψουν – λίγο πολύ με τον ίδιο τρόπο που οι Μαύροι Πάνθηρες ή το Κίνημα των Αμερικανών Ινδιάνων περιλαμβάναν στη στρατηγική τους προγράμματα πρωινού γεύματος το πρωί για τα παιδιά και πολιτιστική εκπαίδευση βασισμένη στη κοινότητα, ή όπως ζούσαν οι γερμανικές αυτόνομες κοινότητες στα 80s. Η Τροφή, η στέγαση, η εκπαίδευση, η υγεία, το εμπόριο, η επικοινωνία, η μουσική, και η τέχνη μπορούν όλα να ειδωθούν στα πλαίσια της μεταβιομηχανικής πραγματικότητας. Δεν είναι στο χέρι μας να καταλάβουμε πώς, και αν, αυτά τα πράγματα θα λειτουργήσουν στο μέλλον για οποιονδήποτε άλλον εκτός από εμάς και τις άμεσες κοινότητές μας, αλλά μπορούμε να ξεκινήσουμε το έργο της εξερεύνησης τώρα, και να το μοιραστούμε με τον κόσμο γύρω μας.
Πέρα από την ”Κοινωνία “…
Ένα μεγάλο μέρος αυτής της εξερευνητικής διαδικασίας μπορεί να περιλαμβάνει μια βαθιά αμφισβήτηση της ίδιας της ύπαρξης ορισμένων στοιχείων της σύγχρονης ζωής συχνά αδιαμφισβήτητων, όπως είναι τα συστήματα παραγωγής τροφίμων, η εκπαίδευση και η τεχνολογία, η μαζική κοινωνία και η «κουλτούρα» η ίδια. Αντί απλώς να προσπαθούμε να προσαρμόσουμε αυτά τα στοιχεία στη ζωή μας με ένα πιο συμμετοχικό και οικολογικό τρόπο, μπορούμε να ενσωματώσουμε στις πολιτιστικές συζητήσεις μας μια ενεργό αυτο-αμφισβήτηση των απαρχών και των λειτουργιών των δραστηριοτήτων αυτών στην καθημερινή μας ζωή. Ακόμη και χωρίς να λάβουμε δραστικά μέτρα, όπως την εγκατάλειψη της γεωργίας και της σύγχρονης ιατρικής, μπορούμε να πάμε μια διαδικασία ξε-μαθήματος και αποδόμησης της κοινωνικοποίησης μας -της εξημέρωσης μας-πολύ πέρα από αυτό που οι περισσότεροι ριζοσπάστες έχουν διαβεί στο παρελθόν. Πηγαίνοντας εκεί απ’ όπου άλλοι έχουν φύγει, μπορούμε να μετακινηθούμε από το βιγκανισμό και τη βιολογική γεωργία στην αστική/προαστιακή βρώσιμη φύτευση και την τροφοσυλλογή, από τα σχολεία τύπου Waldorf και Montessori σε ”αποσχολειοποίηση΄΄ και συλλογικά προγράμματα κατ ‘οίκον διδασκαλίας βασισμένα σε έναν αυτο-κατευθυνόμενο, βασισμένο στην οικολογία τρόπο μάθησης, από το θέατρο της κοινότητας και τα ανακυκλωμένα αντικείμενα τέχνης στο αόρατο θέατρο και το σουρεαλισμό.
Η εκμάθηση και η εξάσκηση σε τρόπους ζωής βασισμένους στη γη μπορεί να μας βοηθήσει να αποκτήσουμε μια πιο άμεση αντίληψη της ζωής, χωρίς τις δομές του πολιτισμού, εμπνευσμένη από τη σοφία αυτών που την έχουν ζήσει. Έχοντας ήδη εξημερωθεί, δεν μπορούμε ποτέ να επιστρέψουμε σε μια καθαρά «άγρια» ύπαρξη. Αντ ‘αυτού, το να “εναγριωθούμε” είναι ένας τρόπος απόδρασης από τα πυκνά στρώματα της εξημέρωσης μας. Τραβώντας προς τα πίσω την αποξένωση μας από τους κύκλους και τις ιστορίες της φύσης μόλις λίγα στρώματα, μπαίνουμε στο βασίλεια της μόνιμης καλλιέργειας (permaculture), βρώσιμη φύτευση, τη συλλογή άγριων τροφών, τη φυσική δόμηση, ακόμη και το κυνήγι διαβίωσης. Αυτές οι εμπειρίες μπορούν να μας βοηθήσουν να επιλύσουμε τη βασική κρίση στις ψυχές μας, ή αυτό το οποίο η Chellis Glendenning αναφέρει ως ”το αρχικό τραύμα,” στο σημαντικό βιβλίο της ”Το όνομά μου είναι Chellis και προσπαθώ να συνέλθω από το Δυτικό Πολιτισμό”.
Σε προσωπικό επίπεδο, μια ηθική του να ”λέμε την αλήθεια” και της “ριζοσπαστικής ειλικρίνειας” μπορεί να μεταμορφώσει τις εξαιρετικά μεσολαβούμενες διαπροσωπικές σχέσεις μας σε άμεσα ζωντανές, διαδραστικές και συμμετοχικές ανταλλαγές. Αυτές οι μεταμορφώσεις μπορεί να επιτρέψουν ένα βαθύτερο και πιο ισχυρό επίπεδο θεραπείας και συνεργασίας. Χωρίς την ανία των κοινωνικών σχέσεων που συμπληρώνουν απλά το χρόνο ανάμεσα στην εργασία και το σχολείο, οι συνδέσεις μας μπορούν να ρίξουν κεραυνούς, προσωπικά και κοινωνικά.
Το καθήκον που βρίσκεται μπροστά μας είναι τόσο παλιό όσο και νέο. Είμαστε οτιδήποτε έχει έρθει πριν από μας, και την ίδια στιγμή, είμαστε κάτι που δεν έχει ξαναέρθει ποτέ. Μέσα σε μια διαδικασία συνεχούς αυτο-αμφισβήτησης, μπορούμε μόνο να γίνουμε πιο ανοικτοί στο άπειρο των πιθανών μελλόντων.
Μετάφρασηαπότοβιβλίο–συλλογήκειμένων ”Igniting a revolution- voices in defence of the earth”, 2006, AK Press, σελ.198-2033