Το κείμενο που ακολουθεί είναι δημοσιευμένο στο περιοδικό Green Anarchy #14 και είναι μια απάντηση στο κείμενο «Εξέγερση των βαρβάρων».
Στην ‘Έγερση των Βαρβάρων’ (Green Anarchy #13), ο συγγραφέας απλώνει ξεκάθαρα τις επιρροές του για την ‘επαναστατική προοπτική’ του με σκοπό να δείξει που βρίσκονται οι νοητές γραμμές της αλληλεγγύης του. Σέβομαι την σαφήνεια του πάνω στο θέμα, αλλά πιστεύω ότι απαιτεί μια ισότιμη αντιμετώπιση από μέρους μου. Γράφει: “‘Οι πρωτόγονοι’ άνθρωποι ζούσαν συχνά με αναρχικούς και κομμουνιστικούς τρόπους, αλλά δεν έχουν ιστορία επαναστατικής πάλης από την οποία να μπορούμε να δανειστούμε όπλα για τους τωρινούς μας αγώνες.” Και εδώ είναι που δεν μπορώ να διαφωνήσω περισσότερο (ιδίως όσον αφορά τους μετα-μοντερνιστικούς αρμονικούς ήχους). Ωστόσο, το ερώτημα έχει τεθεί ως προς το ποια είναι τα συμφραζόμενα όρια για τις επιπτώσεις της ‘επαναστατικής πάλης’, αλλά η απάντηση μου είναι η ίδια. Ενώ δεν θα υποστηρίξω πως οι πιο πρόσφατοι ‘επαναστατικοί’ αγώνες δεν έχουν να μου προσφέρουν τίποτα, θα υποστηρίξω το αντίθετο, πως οι ‘πρωτόγονοι’ άνθρωποι έχουν μεγάλο κομμάτι ιστορίας εξεγέρσεων εναντίον του πολιτισμού.
Έτσι ίσως να έπρεπε να ξεκαθαρίσω τι πιστεύω σχετικά με την επανάσταση. Για μένα, η επανάσταση έρχεται μέσω της καταστροφής (ή της μοιραίας απενεργοποίησης) του πολιτισμού σε ολιστικό επίπεδο. Εννοώ πολύ απλά πως δεν μιλάω για την ανατροπή ή την ανάληψη της εξουσίας για τόσο όσο χρειάζεται για να ξεφορτωθούμε το τωρινό καθεστώς ή την μορφή πολιτεύματος, αλλά κατ’ ουσίαν να επιτεθούμε στην ρίζα που καθιστά δυνατό για τους ανθρώπους να έχουν εξουσία πάνω σε άλλους: πιο άμεσα, το τεχνολογικό πλέγμα. Νιώθω την έσχατη αλληλεγγύη για αυτούς που απαρνήθηκαν και εξεγέρθηκαν εναντίον της πολιτισμένης τάξης, η οποία πρέπει να επιβληθεί στους άλλους για να επιβιώνει. Αυτό το σύστημα είναι, με όλα τα μέσα, η αντίθεση της αναρχίας καθώς απαιτεί την παράδοση της αυτονομίας και της αυτοδιάθεσης για όλες τις μορφές ζωής.
Δεν υπάρχει καμία έλλειψη της λογοτεχνίας σχετικά με την κατάσταση αυτών που πολεμούσαν από την απαρχή ως τώρα και αυτό το άρθρο θα επικεντρωθεί σε ένα τμήμα από αυτό. Όπως ο ανθρωπολόγος John Bodley γράφει στο ‘Θύματα της Προόδου’, η αντίσταση των ιθαγενών γενικά στοχεύει στο να μείνουν μόνοι τους, όπως το Κίνημα της Ελεύθερης Παπούα (Free Papua Movement) έχει επαναλάβει τον εαυτό του στους τωρινούς του αγώνες. Υπάρχουν αυτοί που θα κρατηθούν μακριά όσο το δυνατό περισσότερο, αυτοί που θα πολεμήσουν, και αυτοί που δεν βλέπουν άλλη επιλογή εκτός από τον εκπολιτισμό (μέσω της εξαπάτησης ή της στέρησης).
Είναι σχεδόν αδύνατο για μας να φανταστούμε την ψυχοσύνθεση των φυλών που πολεμούν, όχι για να καλυτερέψουν τις συνθήκες τις επιβίωσης τους, αλλά για τις ζωές τους. Το ότι πολλοί από μας δεν εξισώνουν την γενοκτονία και την εθνοκτονία βασίζεται στο γεγονός πως πραγματικά δεν έχουμε καμία εγγενώς βαθιά σύνδεση με το τι σημαίνει να ζεις και να είσαι μέρος της κοινότητας της ζωής. Όντας σε μια κατάσταση, η οποία είναι απόλυτα ζοφερή από κάθε άποψη, οι αυτόχθονες λαοί σε όλο τον κόσμο και σε όλη την διάρκεια της ιστορίας έχουν πολεμήσει με απόλυτη πεποίθηση και θέρμη, διατηρώντας παράλληλα ό, τι είναι όμορφο για την ζωή. Μου είναι αδύνατο να μεταφέρω το αίσθημα που μου προκαλείται όταν σκέφτομαι τους κυνηγούς – τροφοσυλλέκτες της Τασμανίας, οι οποίοι περπάτησαν προς τους επίδοξους κατακτητές τους σαν να παραδίδονταν, ενώ τους πέταξαν ένα δόρυ ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών τους, μπροστά στο πρόσωπο του αφανισμού. Για αυτούς τους ανθρώπους, η αντίσταση δεν είναι θέμα μιας αφηρημένης αρχής και ιδεολογίας, αλλά έρχεται από τα βάθη του είναι τους.
Είτε μιλάμε για τους Καγιάπο της Βραζιλίας, τους πολυάριθμους ιθαγενείς επαναστάτες σε όλο το Νότιο Ειρηνικό, είτε για τους Παραδοσιακούς Ντίνε (Traditional Dineh) στο Μαύρο Οροπέδιο (Black Mesa), μιλάμε για αντίσταση όχι μόνο εναντίον του καπιταλισμού, αλλά εναντίον ολόκληρης της τεχνητής τάξης. Αυτό που έχω βρει ψάχνοντας τις εξεγέρσεις των ιθαγενών, τόσο των σύγχρονων όσο και των ιστορικών, είναι ένα πνευματικό και τακτικό οπλοστάσιο από το οποίο δεν παίρνω τίποτα παρά ελπίδα και δύναμη, όσο ελπίζω ότι ο οποιοσδήποτε αντι-πολιτισμικός αντάρτης ή επαναστάτης ελπίζει ότι θα επιδιώξει. Τώρα θα επικεντρωθώ σε δύο συγκεκριμένες υποθέσεις αντίστασης ιθαγενών που φαίνονται ιδιαίτερα σημαντικές για την επίθεση εναντίον του συνόλου του πολιτισμού: τις Εξεγέρσεις των Πουέμπλο (Pueblo Revolts) του 1680 και την αντίσταση των Απάτσι (Apache) ενάντια στον αποικισμό.
Οι Εξεγέρσεις των Πουέμπλο του 1680
Όσον αφορά τις λεηλασίες του παρελθόντος για ενδείξεις για το τι μπορούμε να μάθουμε και να υιοθετήσουμε για την δική μας αντίσταση, φαίνεται πως η Εξέγερση των Πουέμπλο που σάρωσε και απομάκρυνε ικανοποιητικά τον ζυγό τις ισπανικής αποικιοκρατίας για 12 χρόνια είναι ένα από τα καλύτερα θέματα για να ξεκινήσουμε. Το ενδιαφέρον μου για την συγκεκριμένη εξέγερση εγέρθηκε όταν προχωρούσα στο κέντρο της πόλης (το οποίο υπάρχει για πάνω από πέντε χιλιάδες χρόνια) της Τάος, του Νέου Μεξικού και μου είπαν πως ο δρόμος που περπατάω ήταν εκεί όπου το κεφάλι του ισπανού κυβερνήτη κυλιόταν αμέσως μετά την Εξέγερση των Πουέμπλο. Υπήρξε μεγάλη ντροπή για τις ευρωπαϊκές δυνάμεις της αποικιοκρατίας του 17ου αιώνα να έχουν νικηθεί τόσο άσχημα και από κάθε άποψη να έχουν ξεγελαστεί. Η Εξέγερση των Πουέμπλο είναι μια από τις πιο σχετικές κατανοήσεις για το πώς οι αδυναμίες του πολιτισμού μπορούν να χρησιμοποιηθούν εναντίον του, αφού αυτές διαφανούν.
Η ισπανική εκμετάλλευση του λαού και της Γης των Πουέμπλο ξεκινά στα πολύ τέλη του 16ου αιώνα καθώς οι Ευρωπαϊκές αυτοκρατορίες έσκισαν όλο τον ‘Νέο Κόσμο’, επιχειρώντας απόλυτη κατάκτηση τόσο των ανθρώπινων πληθυσμών όσο και της ίδιας της Γης. Φαίνεται το λιγότερο ειρωνικό το ότι αυτοί οι συγκεκριμένοι παράγοντες ήταν το κλειδί της επιτυχίας των εξεγέρσεων καθώς οι ισπανοί δεν είχαν άλλες επιλογές από το να έχουν πλήρη πίστη στην δύναμη των τεχνολογικών τους ικανοτήτων για να υποτάξουν και τα δύο.
Οι Πουέμπλο ήταν μια πηγή εργασίας και εμπορεύσιμης παραγωγής σε αυτό που ήταν μια κατά τα άλλα αρκετά εξαρτώμενη αποικία. Η γη στην οποία οι Πουέμπλο είχαν ζήσει ήταν πολύ ευαίσθητη οικολογικά, υπήρξε το έδαφος για αυτοκρατορίες που κατέρρευσαν στο σύντομο παρελθόν δημιουργώντας έναν πληθυσμό μικτής καταγωγής που ήταν εξαρτημένος από μια οικολογικά ευαίσθητη μορφή κηπουρικής βασισμένη κατά κύριο λόγο στην άρδευση και στην ομαδοποίηση των καλλιεργειών ώστε να πάρουν όσο το δυνατό περισσότερο από μια μικρή και αναξιόπιστη καλλιεργητική περίοδο. Οι πάντα παρούσες οικολογικές τάσεις από μόνες τους ήταν αρκετές για μια κοινότητα που κρατούσε πολύ επιτυχημένα με μια πολύ προσαρμοσμένη πνευματικότητα και τελετουργικά. Η ισπανική επίθεση εναντίον των ανθρώπων και της πνευματικότητας τους το μόνο που προκάλεσε ήταν έναν αναβρασμό ενός κατά τα άλλα υπομονετικού θυμού και οργής εναντίον της προσπάθειας να μετατρέψουν την ιερή γη τους σε μια βάση πόρων για τον εμπορικό καπιταλισμό. Η αρχικά παθητική προσέγγιση στους ισπανούς έμελε να αλλάξει εντελώς από τη συνέχιση των βάναυσων σφαγών και της επιδείνωσης των συνθηκών για τους Πουέμπλο.
Η Εξέγερση
Η ίδια η εξέγερση είναι ευρέως διαπιστευμένη στο έργο του προφήτη Πάπα, ένας αναδυόμενος ‘πολιτικός ηγέτης’ του Σαν Χουάν Πουέμπλο και ένας παραδοσιακός σαμάνος. Ως σαμάνος, ο Πάπας υποβλήθηκε στην μεγαλύτερη καταπίεση από τους ισπανούς καθώς προσπαθούσαν να χαλιναγωγήσουν τις ‘άγριες θρησκείες’ και να δημιουργήσουν χριστιανούς από τους ‘ειδωλολάτρες’. Προς μεγάλη απογοήτευση τους, όσο περισσότερο γινόταν σύμβολο των σκληρών αντίποινων για την θέσπιση της πνευματικότητας του μέσω δημοσίων μαστιγώσεων, κλπ. τόσο περισσότερο γινόταν σύμβολο για την παραδοσιακή αντίσταση εναντίον της ισπανικής αποικιοκρατίας. Αυτό θα άνοιγε ουσιαστικά τον ρόλο του ως σύμβουλος πνευματικότητας και τακτικών για μια επιτυχημένη εξέγερση και ήταν εδώ που ξεκίνησε να την σχεδιάζει.
Έπειτα από μια τετραετή καταδίκη στην φυλακή για ‘μαγεία’, ο Πάπας εγκαταστάθηκε ανάμεσα στους Τάος Πουέμπλο όπου ήταν μόνο πιο αμετάπειστος στο κήρυγμα πως ‘οι Ινδιάνοι πρέπει να γίνουν Ινδιάνοι ξανά’. Η εξέγερση ήταν από κάθε άποψη βασισμένη οικολογικά, ελάμβανε συμβούλιο από το Po – he – yemu (‘αυτός που σκορπίζει ομίχλη’), εννοώντας πως η εξέγερση έπαιρνε τις εντολές της από τον ουρανό. Ήταν ικανός να
προβλέψει τους προδότες μεταξύ των Πουέμπλο, πρωτίστως αυτούς που είχαν στραφεί προς το χριστιανισμό, και προγραμμάτιζε ανάλογα. Οι ισπανοί ήξεραν πολύ καλά πως μια εξέγερση προγραμματιζόταν, αλλά δεν μπορούσαν να πάρουν άλλη πληροφορία εκτός από το ότι ο ηγέτης ήταν ο Po – he – yemu, ο οποίος πίστευαν πως βρισκόταν από την άλλη πλευρά του βουνού όπου υπεδείκνυαν οι συλληφθέντες και ανακρινόμενοι Πουέμπλος. Όλο αυτό το διάστημα έψαχναν για ένα πραγματικό ον, ενώ ειρωνικά ο άγνωστος ηγέτης ήταν ο ουρανός.
Το σχέδιο του Πάπα για την εξέγερση ήταν ολόκληρο βασισμένο πάνω στην κατανόηση των αδυναμιών των ισπανών και της δύναμης της γης. Καθώς ήταν ανίκανοι να φυτέψουν οι ίδιοι σε αυτό το εξωτικό και επιβαρυντικό περιβάλλον, θα ήταν εξαρτημένοι από διμηνιαίες αποστολές που θα έρχονταν μέσω του Ρίο Γκράντε. Ο Πάπας είδε τον ποταμό σαν φίδι, και αναγνώρισε πως αποκόπτοντας τον σε ένα μέρος θα προκαλούσε δραματικές επιπτώσεις για το υπόλοιπο σώμα. Ήξερε πως άλλες φυλές θα έδειχναν την υποστήριξη τους στην επίθεση εναντίον των ισπανών και, όπως και πολλοί άλλοι αυτόχθονες προφήτες/πολεμιστές, ήταν ικανός να ενοποιήσει τεράστιες περιοχές αυτοχθόνων φυλών με διαφορετικά βάθη και να προσφέρουν την στήριξη τους. Αναγνώρισε πως οι σποραδικές βροχές πάντα θα καθυστερούσαν αρκετά την αποστολή των προμηθειών των ισπανών και κοντά στο τέλος της διμηνιαίας περιόδου θα έξυναν τους πάτους των βαρελιών για προμήθειες και θα βρίσκονταν στο πιο αδύνατο τους σημείο.
Με το βλέμμα στραμμένο στον Po – he – yemu, οι φυλές έβλεπαν τον ουρανό, γνωρίζοντας πως η εξέγερση θα ερχόταν όταν η διμηνιαία αποστολή θα καθυστερούσε από τον ερχομό των βροχών. Σε αυτό το σημείο, οι Πουέμπλο και οι υποστηρικτές από όλο το Ρίο Γκράντε θα πραγματοποιούσαν μια υψηλά οργανωμένη επίθεση εναντίον των ισπανών, ξεκινώντας με την αρπαγή της αποστολής των προμηθειών και έπειτα κινούμενοι στον ποταμό πριν οι βόρειες πόλεις μάθαιναν την τύχη των νοτιότερων πόλεων. Η εξέγερση ήρθε σαν μια απόλυτη έκπληξη αν και οι ισπανοί γνώριζαν πως μια εξέγερση ήταν πολύ πιθανό να έρθει οποιαδήποτε στιγμή και ήταν απόλυτα επιτυχημένη στην εξόντωση της ισπανικής κυριαρχίας.
Η εξέγερση ήταν επιτυχείς όταν μετρηθεί σαν μια επανάσταση κατά της αποικιοκρατίας καθώς κράτησε μακριά τις ισπανικές δυνάμεις για 12 χρόνια (όσο μπόρεσε και ο FSLN να κρατήσει την επανάσταση στην Νικαράγουα). Ο λόγος για την αποτυχία της επανάστασης μπορεί να ειδωθεί σαν ένα ακόμα μάθημα που μπορούμε να μάθουμε από τις παρελθοντικές αντιστάσεις. Μετά την εξέγερση, ο Πάπας πήρε την ευθύνη να διεκδικήσει κάποιο κομμάτι από το κενό εξουσίας που είχε δημιουργηθεί από το χάσμα ανάμεσα στην παραδοσιακή κουλτούρα των Πουέμπλο και αυτή των ισπανών αποικιοκρατών. Είδε την επιτυχία της επανάστασης ως μια ανύψωση της αυτοσχέδιας ηγετικής του θέσης, χλευάζοντας πιο σωστά τον ρόλο των χριστιανικών ηγετών στην Ισπανία εκείνον τον καιρό από ότι οι σαμάνοι μεταξύ κάθε κουλτούρας των ιθαγενών.
Η νέα τάση του Πάπα προς την εξουσία δημιούργησε διαιρέσεις και δυσπιστία μεταξύ των Πουέμπλο, αφήνοντας τους πιο επιρρεπής για να κατακτηθούν και πάλι από τους ισπανούς, όπως και έγινε. Επομένως αυτό που μπορεί να εκτεθεί καλύτερα από την εξέγερση, δεν βρίσκεται μόνο στο θέαμα της επίθεσης εναντίον των αδυναμιών του πολιτισμού, αλλά στην σημαντικότητα του να γίνει αυτό με έναν τρόπο που να μπορεί να αποτρέψει μια θέση ισχύος να παραμείνει ανοιχτή. Για όλες τις εντατικές προθέσεις, αυτό μας ταιριάζει αρκετά καλά. Η κοινωνία των Πουέμπλο, ενώ βρισκόταν κάτω από σφοδρή επίθεση από τους ισπανούς αποικιοκράτες, ήταν ακόμα σε μια φυσική μορφή περίπου το ίδιο όσο ήταν και για χιλιάδες χρόνια. Ήταν σχετικά τοπική και το πρόσωπο της εξουσίας βρισκόταν μέσα στην φυσική κατανόηση όπως αποδείχθηκε. Με αυτή την έννοια, η απόλυτη αποξένωση που οι κοινωνία μας δημιουργεί ανάμεσα στους ανθρώπους και στους ‘ανθρώπους στην εξουσία’ δημιουργεί ένα σενάριο στο οποίο ο ρόλος της εξουσίας είναι απρόσιτος. Η απενεργοποίηση του τεχνολογικού συστήματος που τροφοδοτεί αυτή την εξαιρετικά στρωματοποιημένη κοινωνία, θα δημιουργούσε ένα τράνταγμα προς τον τοπικό τρόπο ζωής, ο οποίος είναι σχεδόν εντελώς άγνωστος σε εμάς. Είτε έτσι είτε αλλιώς, οι Εξεγέρσεις των Πουέμπλο μας δίνουν μια γεύση από στοιχεία ζωτικής σημασίας του ανταρτοπόλεμου, συνδεδεμένου με την οικολογική κατάσταση πιο πολύ από οποιαδήποτε πολιτισμένη ‘επανάσταση’, και επομένως κάτι που φαίνεται να είναι πιο εφαρμόσιμο σε μια επίθεση στο σύνολο του πολιτισμού.
Η Αντίσταση των Απάτσι
Οι Απάτσι ξεκίνησαν μια από τις πιο επιτυχημένες εκστρατείες εναντίον της αποικιοκρατίας κατά της διάρκεια της αιχμής της δυτικής επέκτασης. Από κάθε άποψη, η αντίσταση τους μιλά για την ομορφιά και την πεποίθηση ενός λαού που θα ρίσκαρε τα πάντα προκειμένου να φύγει μια ζωή από τα χέρια τους. Όταν σκεφτόμαστε τους Απάτσι, συχνά επιμένουμε στην εικόνα του Τζερόνιμο παρ’ ότι ο ρόλος του ήταν περισσότερο μιας εξαίρεσης παρά ενός κανόνα μεταξύ των πολεμιστών. Διασφαλίζοντας την ανάγκη να μην τον ξεγράψουμε, ήταν πολύ περισσότερο από ένα ‘κανόνι’ (“loose cannon”) από πολλούς από τους μυθικούς Απάτσι πολεμιστές που πολέμησαν και πέθαναν ενάντια στην παλίρροια του πολιτισμού, από τους οποίους ο Βικτόριο μου έρχεται στο μυαλό, ο οποίος, μεταξύ των άλλων πολεμιστών, αφαίρεσε την ίδια την ζωή του πριν τον πιάσουν αιχμάλωτο. Αυτό υπάρχει σαν επιβεβαίωση στο ερώτημα γιατί μετά από εξαντλητικές και πλήρεις προσπάθειες να εξοντώσουν τους Απάτσι (σωματικά και πολιτισμικά, αντίστοιχα), οι δυνάμεις της αποικιοκρατίας δεν ήταν ποτέ ικανές να αιχμαλωτίσουν έναν Απάτσι πολεμιστή εκτός και αν αυτή/αυτός είχε παραδοθεί.
Η αντίσταση των Απάτσι είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα για το γεγονός πως αυτοί ήταν τροφοσυλλέκτες – κυνηγοί που φαίνεται να ήταν το κλειδί στην σχετική επιτυχία τους (ενώ αναμφισβήτητα ένας μεγαλύτερος λόγος για την πεποίθηση τους ήταν πως αυτός ο τρόπος ζωής ήταν αδύνατο να ταυτιστεί πλήρως με τον πολιτισμό). Από αυτή την άποψη, ενσωματώνουν πλήρως κάθε είδους ιδανικού όσον αφορά την προσπάθεια να καταλάβουν τα ιδανικά του ανταρτοπόλεμου ενάντια στον πολιτισμό. Σε αντίθεση με τους αριστερούς αντάρτες αργότερα, ήταν απόλυτα αυτάρκεις (ή ήταν ικανοί να κλέψουν από τον στρατό οτιδήποτε χρειάζονταν ακόμα) και έτσι δεν βασίζονταν στην αγροτιά για υποστήριξη ή για τη γνώση της περιοχής.
Μια από τις μεγαλύτερες μαρτυρίες της δύναμης, σωματικής και πνευματικής, των Απάτσι είναι η καταγεγραμμένη αφήγηση από τον Eve Ball ενός τότε νεαρού Απάτσι, του James Kaywaykla, ο οποίος μεγάλωσε κατά την διάρκεια μιας παρατεταμένης περιόδου πολέμου και ακόμα μας αφήνει έναν όμορφο απολογισμό όχι μόνο της αντίστασης, αλλά και της ομορφιάς της ζωής των Απάτσι: Στις Μέρες του Βικτόριο (In The Days Of Victorio). Οι Απάτσι κάθε ηλικίας έρχονταν στην μάχη ζωής και θανάτου ενάντια σε αυτούς που προσπαθούσαν να τους εξημερώσουν είτε μέσω της φυσικής εξόντωσης είτε ‘εξοντώνοντας τον άγριο’ μέσα τους. Οι νέοι ήταν μέρος του πολέμου όσο ήταν και οι πολεμιστές, και κάτω από αυτές τις συνθήκες οι Απάτσι πολεμούσαν με αυξημένα τα κίνητρα τους. Ο Kaywaykla συμπεραίνει τονίζοντας:
“(Οι αμερικανικές δυνάμεις) έχουν παραδεχθεί ειλικρινά πως ξεπεράστηκαν στην εξυπνάδα και στην στρατηγική, και νικήθηκαν από μια χούφτα ανέτοιμων, μισο-πεινασμένων πολεμιστών, παρεμποδισμένοι από την παρουσία των οικογενειών τους, και εξαρτημένοι από αυτά που μπορούσαν να κλέψουν για φαγητό και πυρομαχικά. Κατέθεσαν τις αξίες του λαού μου τοποθετώντας χιλιάδες από τους δικούς τους στο πεδίο της μάχης ενάντια σε λίγους – πολύ λίγους – από τους δικούς μας.” (σελ. 73)
Ήταν το πρότυπο για τους Απάτσι να έχουν ένα ελάχιστο ποσό πολεμιστών εναντίον περισσότερων από εκατό καλά οπλισμένων και πανέτοιμων στρατιωτών και οι Απάτσι ήταν ικανοί να τους κρατήσουν απ’ έξω. Οι Απάτσι μάθαιναν να προσαρμόζουν και να ενσωματώνουν κάθε πτυχή της ζωής των πολεμιστών στην κουλτούρα τους, το οποίο, προς όφελος τους, τους καθιστούσε ακόμα σε θέση να αφήσουν τις βασικές αξίες και πεποιθήσεις τους σχετικά ανέπαφες.
Ερωτήματα Εφαρμογής
Έτσι το ερώτημα που τώρα ανοίγεται είναι το τι μπορεί να διδαχθεί μέσα από αυτή την πολύ σύντομη ματιά στην φύση της αντίστασης των Απάτσι και τι την οδήγησε τελικά στην αποτυχία της. Οι Απάτσι ήταν πολύ πιο επιτυχημένοι όταν αναμετρούνταν σε μια βάση ανά
μάχη από οποιαδήποτε άλλη από τις πετυχημένες ‘επαναστάσεις’ του πολιτισμού που έχουν πραγματοποιηθεί τις τελευταίες δεκαετίες. Ήταν πολύ πιο κινητικοί και ευέλικτοι από τον στρατό του Julio της Κούβας της 26ης Ιουλίου, τους Σαντινίστας, το Shining Path και πάει λέγοντας, και ήταν ικανοί να προκαλούν μια εξαιρετικά εξαντλητική επίθεση στον εχθρό. Αυτό που φαίνεται να ξεχωρίζει περισσότερο είναι πως ο τρόπος ζωής των Απάτσι βρισκόταν ολοκληρωτικά σε αντίθεση με την φύση του πολιτισμού, την οποία πολεμούσαν. Είναι αξιοσημείωτο να αναγνωρίσουμε πως η Κούβα πέτυχε τα υψηλότερα ποσοστά παραγωγής ζάχαρης προς διεθνή εξαγωγή μετά την επανάσταση – ήταν ακόμα σε μια βιώσιμη θέση για την αγορά. Η αποτυχία των Απάτσι θα μπορούσε με ευκολία να ειδωθεί σαν παρόμοια με την τύχη των Σαντινίστας, τους οποίους ο Ρήγκαν τους είδε σαν κομμάτι της κομμουνιστικής απειλής ‘στην πίσω αυλή του’ και έτσι ξεκίνησε έναν μακρύ αντεπαναστατικό ανταρτοπόλεμο για να διαβεβαιώσει πως το FSLN δεν θα ήταν σε θέση να επιβληθεί πολιτικά και οικονομικά.
Οπότε ποιο είναι το μήνυμα εδώ πέρα; Είμαστε το ίδιο καταδικασμένοι με τους Απάτσι και τους Πουέμπλο αν κοιτάξουμε την αντίσταση τους σαν το δικό μας οπλοστάσιο; Από αυτά που βλέπω, το πρόβλημα δεν είναι αναγκαία η πεποίθηση ή αναγκαία οι τακτικές, όπως οι Απάτσι, και όπως οι περισσότερες αυτόχθονες φυλές (όπως οι επαναστάτες στο Bougainville) έβαλαν σε ισχύ τις αξίες του ανταρτοπόλεμου το ίδιο καλά, αν όχι καλύτερα, με άλλους επαναστάτες του πολιτισμού που θα τους ακολουθούσαν ή θα συνέπιπταν με αυτούς. Το πρόβλημα είναι η φύση αυτού του συγκεκριμένου σταδίου του πολιτισμού με την υπερ-ειδίκευση, τις μεγα-τεχνολογίες, και ένα τεράστιο πλεόνασμα ανθρώπων σαν δυνητικό ‘τροφοδοτικό-στρατό’. Ο μόνος λόγος που οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν δικαιοδοσία πάνω σε αυτό που ήταν ‘η γη των Απάτσι’, είναι το ότι είχαν τους αριθμούς και το κεφάλαιο με τα οποία μπορούσαν συνέχεια να τροφοδοτούν την ‘δυτική επέκταση’. Το ερώτημα δεν αφορά την ικανότητα, αλλά το πόσα έχεις στο τραπέζι για να χάσεις. Ευτυχώς, φαίνεται απόλυτα πιθανό το να απενεργοποιήσεις το όλο πράγμα με τον ελάχιστο πόλεμο όσο τα ζωτικά όργανα του πολιτισμού γίνονται πιο συγκεντρωτικά και πιο αυτό-εξαρτώμενα.
Η απόφαση μου να περιορίσω αυτό το σύντομο κομμάτι σχετικά με το θέμα της Εξέγερσης των Πουέμπλο και της αντίστασης των Απάτσι δεν ήταν ακούσια. Φαίνεται πως μια κριτική ανακεφαλαίωση αυτών που οποιαδήποτε αντίσταση έχει να μας προσφέρει, πρέπει να επικεντρωθεί και στους δύο στόχους και στις μεθόδους του χτυπήματος αυτών των στόχων. Η ικανότητα του Πάπα να σχεδιάσει οικολογικά εναντίον των αδυναμιών των ισπανών αποικιοκρατών σε μίξη με την πνευματική και φυσική αποφασιστικότητα και την μαχητική ικανότητα των Απάτσι, δημιουργούν ένα εξαιρετικά πτητικό μίγμα εναντίον της τωρινής τάξης. Το ερώτημα για το τι μπορεί να επιτευχθεί είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το τι είναι αυτό που πρόκειται να επιτεθούμε, όπως είχε επισημάνει κατάλληλα ο Wolfi. Κοιτώντας την ιστορία των πολιτισμών και την τωρινή μας κατάσταση, γίνεται φανερό πως αυτός ο παγκόσμιος πολιτισμός είναι καταδικασμένος να καταρρεύσει, και σύντομα. Φυσικά η κατάρρευση έρχεται τόσο από το εσωτερικό όσο και από το εξωτερικό, και νομίζω πως αυτή η κατάσταση είναι πολύ προτιμότερη. Από αυτά που γνωρίζω, είναι πλήρως δυνατό μια υπολογισμένη επίθεση εναντίον του τεχνολογικού πλέγματος να επιφέρει έναν αρκετά μεγάλο παλμό στο στήριγμα αυτού του πολιτισμού για να του δώσει ένα θανατηφόρο χτύπημα. Αυτό απαιτεί μια αφοσίωση όχι προς κάποιες αφηρημένες αρχές, αλλά μια κατανόηση για το τι χάνουμε και τι έχουμε να κερδίσουμε και να παλέψουμε για αυτό.
Μήπως αυτό για το οποίο αγωνίζομαι είναι απλά η θέσπιση του προσωπικού μου θελήματος; Δεν έχω καμία πολιτική να επιβάλω στον κόσμο ή κάποιου είδους ‘μεγάλου σχεδίου’ που επιδιώκω να θέσω σε ισχύ αφού δημιουργηθεί αυτό το κενό. Αυτό που ελπίζω να επιτύχω είναι η εξάλειψη ενός συστήματος που εξαλείφει το δυναμικό όλης της ζωής να ζήσει ελεύθερα με την αρετή της ύπαρξης. Αυτός ο περιορισμός προέρχεται τόσο από την μόλυνση του αέρα, του εδάφους, του νερού και της σάρκας όλης της ζωής όσο και από τον άμεσο έλεγχο πάνω στο άτομο, και σαν αναρχικός, βλέπω αυτό το σύστημα: τον πολιτισμό, ως το εμπόδιο για μια πραγματικά αυτόνομη ύπαρξη. Αυτός είναι ένας στόχος, ο οποίος έχει αναγνωριστεί από ιθαγενείς αντιστάτες που απλώς θέλουν να ‘τους αφήσουν μόνους τους’, πολεμώντας για την αυτονομία τους και την αυτό-διάθεση τους. Η γνώση για το πώς έχουν ζήσει οι ‘πρωτόγονοι’ παίζει ισότιμο ρόλο για την καταστροφή της ολότητας του πολιτισμού, το βλέπω σαν με πολλούς τρόπους να είναι η εξέγερση του μυαλού απέναντι στο γραμμικό, τον ορθολογισμό, την εξαρτώμενη από το Μέλλον σκέψη, η οποία επιτρέπει την συνέχιση του πολιτισμού μέσα στα ίδια τα μυαλά μας.
Κορυφώνοντας με μια πετυχημένη επίθεση ενάντια σε ολόκληρη αυτή την τάξη φαίνεται να κατευθύνεται προς τις τακτικές και την πεποίθηση που είχαν χρησιμοποιήσει οι αυτόχθονες λαοί εναντίον του πολιτισμού σε κάθε τους βήμα. Η γνώση της ζωής που έχει ένας τροφοσυλλέκτης – κυνηγός, δημιουργεί μια κατάσταση απόλυτης αυτοτέλειας, το οποίο ήταν πάντα μια αδυναμία των ‘πολιτισμένων’ ανταρτών. Παρελθοντικοί και τωρινοί πολιτισμένοι επαναστάτες έχουν δημιουργήσει επιτυχίες μόνο για όσο χρησιμοποιούν και αξιοποιούν πλήρως τους πληθυσμούς των ιθαγενών και αγροτών των περιοχών που επιδιώκουν να κατακτήσουν. Ο λαϊκισμός που διέπεται δημιουργώντας μια τεράστια στερεά δύναμη, ήταν πάντα μια παγίδα για τους λίγους που θέλουν να επιβάλουν τις κοινωνικές τους πολιτικές και έτσι πρέπει πάντα να βλέπονται κριτικά. Οποιαδήποτε πετυχημένη εξέγερση θα είναι μόνο το προϊόν αποφασισμένων ατόμων που πολεμούν για την απόλυτη αυτονομία τους. Ουσιαστικά, όπως ο συγγραφέας, απλώνω αυτά που βλέπω σαν κομμάτι του προσωπικού μου ‘επαναστατικού’ θελήματος, και με αυτό τις πηγές τις έμπνευσης μου και τις επιθυμίες μου, ελπίζοντας πως με κάποιο τρόπο θα υπηρετήσει σαν μέσο προόδου για άλλους ώστε να κοιτάξουν την όμορφη και τραγική ιστορία της αντίστασης των ιθαγενών. Δεν είναι τόσο θέμα των ‘πρωτόγονων’ ή των ‘πολιτισμένων’ εξεγέρσεων, αλλά ένα ερώτημα για το αν πολεμάς τον πολιτισμό ή όχι. Η βαθύτερη έμπνευση μου και η αλληλεγγύη μου πηγαίνει σε αυτές/αυτούς που έχουν αναγνωρίσει αυτόν (τον πολιτισμό) σαν τον εχθρό και έχουν αντισταθεί κατάλληλα.
πηγή: http://ferae-naturae-xvx.blogspot.gr/