Και να που ξαφνικά η επιθυμία και η αναγκαιότητα για επίθεση στο κράτος μπήκε μέχρι νεοτέρας στην άκρη, για να αντιμετωπιστεί η άνοδος των φασιστών. Ή μήπως εξ’ αρχής δεν είχε στοχευτεί όσο θα έπρεπε το κράτος;
Παρόλο που στον ελλαδικό χώρο εδώ και 39 χρόνια η διαχείριση της κρατικής και τεχνοβιομηχανικής υπόστασης πραγματοποιείται μέσω της δημοκρατικής οδού, παρατηρούμε το τελευταίο χρονικό διάστημα, ιδιαίτερα πριν και μετά τις εκλογές, μια ραγδαία έξαρση των κινήσεων που προσδιορίζονται στο αντιφασιστικό μπλοκ και μια σαφή παράκαμψη της συνολικής αντικρατικής δράσης. Πριν τις τελευταίες εκλογές και υπό την «απειλή» της εισόδου της χρυσής αυγής στη βουλή, αναπτύχθηκε με τις ευλογίες και τη μεγάλη μητρική αγκαλιά της αριστεράς (εντός και εκτός βουλής) και όχι μόνο, ένα μέτωπο ενάντια στην απειλή του φασισμού. Το μέτωπο αυτό δοκίμασε τα κινηματικά αντανακλαστικά και συνεχίζει με πληθώρες αντιφασιστικές πορείες και άλλες κινήσεις στα προάστια και στο κέντρο διάφορων πόλεων του ελλαδικού χώρου. Όλη αυτή η αντιφασιστική έξαρση και δημοκρατική επίκληση βασίζεται σε μια παρτίδα καλά στημένη από τα αριστερά και αριστερίστικα δεκανίκια του συστήματος, κινούμενη στα θολά νερά των κινηματικών διαδικασιών.
Η απουσία κριτικής σκέψης, η αδιαφορία μπροστά στη συσσωρευμένη εμπειρία και γνώση, η πρόσμιξη των αναρχικών αντιλήψεων στην κινηματική και αντιφασιστική σούπα αλλά και στα μολυσμένα νερά της πολιτικής, θριάμβευσε! Εξουδετερώνοντας κατά αυτόν τον τρόπο την απελευθερωτική δραστηριοποίηση και τη δυνατότητα συνολικής αντιμετώπισης των διάχυτων εξουσιαστικών σχέσεων. Με αυτό το ζήτημα θα επιχειρήσουμε να καταπιαστούμε παρακάτω. Μέσα από μια οπτική που προσδοκά την εξάπλωση της φλόγας της εξέγερσης ενάντια στο κράτος και στο βιομηχανικό σύστημα. Ερμηνεύοντας συνολικά και όχι μερικά τον τρόπο που λειτουργεί και αναπαράγεται η κρατική δόμηση.
Ισχυροποίηση της ακροδεξιάς ή η κυριαρχία είναι παντού;
Πράγματι, δεν μπορεί να αρνηθεί κανένας την άνοδο του ακροδεξιού πόλου που εκφράστηκε και εκλογικά με την είσοδο της χρυσής αυγής στη βουλή. Όπως πραγματικότητα είναι και οι καθημερινές ρατσιστικές επιθέσεις φασιστοειδών που έχουν ως στόχο κυρίως μετανάστες. Απ’ την άλλη δεν λείπει και η «δυναμική είσοδος» του «νέου» αριστερού κομματιού του συστήματος στις διαχειριστικές υποθέσεις του κράτους. Βεβαίως, όλες αυτές οι πολιτικές διαδικασίες δεν αφορούν τις απελευθερωτικές προσπάθειες αλλά αντίθετα αφορούν εξουσιαστικές επιδιώξεις και αναδιαρθρώσεις που συντελούνται στον κόσμο της κυριαρχίας.
Η μαζική κοινωνία απ’ την άλλη, όντας αλλοτριωμένη από την ίδια της τη συνθήκη ως τέτοια και βρισκόμενη σε άμεση αλληλεξάρτηση με την κρατική μηχανή υιοθετεί και αναπτύσσει εξουσιαστικές συμπεριφορές, που είτε εκφράζονται άμεσα μέσω των σχέσεων που αναπτύσσονται εντός της είτε επικυρώνοντας μέσω δημοκρατικών διαδικασιών (βλ. εκλογές) την πρακτική εφαρμογή του κρατισμού.
Όλα αυτά (οι διαδικασίες μαζοποίησης και ελέγχου) όμως δεν μπορούν να λειτουργήσουν παραπλανητικά για αυτούς που αγωνίζονται ενάντια σε κάθε εξουσιαστική συνθήκη και οικοδόμημα, όπως και αν αυτά εκφράζονται κάθε φορά μέσα στο χρόνο και σε κάθε γεωγραφική περιοχή.
Ο νεοναζισμός (δηλαδή ο νέο-εθνικοσοσιαλισμός) δεν είναι μια παρέκκλιση από τη δημοκρατία όπως καυχιούνται οι δημοκράτες αλλά και τα δύο καθεστώτα αποτελούν αδιάσπαστα συγκοινωνούντα δοχεία. Ο νεοναζισμός είναι συστατικό και αναπόσπαστο κομμάτι του τεχνοβιομηχανικού συστήματος και του κρατισμού, που η διαδικασία τους δε θα διστάσει να βγάλει μπροστά (όπως έχει γίνει και άλλες στιγμές στο παρελθόν), αν φανεί ότι η παρούσα (ή άλλη) μορφή διαχείρισης των κρατικών υποθέσεων δεν εξυπηρετεί περεταίρω.
Όμως από απελευθερωτική οπτική, η προσκόλληση στον αντιφασισμό, όπως άλλωστε και η ενασχόληση με ζητήματα που δεν αγγίζουν το σύνολο της κυριαρχίας σε ανθρώπους και φύση, αλλά επιμέρους κομμάτια της, δεν προωθεί την υπόθεση της συνολικής απελευθέρωσης. Καθώς αν η οποιαδήποτε δράση δε στοχεύει στις αιτίες που δημιουργούν τη δυστυχία και την καταστροφή επάνω στα έμβια και μη όντα του πλανήτη, σίγουρα θα καταλήξει να λειτουργεί απλά ως αναμορφωτής και μεταρρυθμιστής των συνθηκών αυτών. Η συνολική αντιμετώπιση του κρατικού και βιομηχανικού οικοδομήματος είναι ουσιαστικό ζήτημα για τον αναρχικό απελευθερωτικό αγώνα.
Ο αντιφασισμός και η αποδοχή της κρατικής μηχανής
Μπροστά στην κινηματική συσπείρωση και «ήττα» του φασισμού και των νεοναζί, θάβονται στο παρελθόν, διαφορές, αντιθέσεις και προοπτικές ενώ τη θέση τους καταλαμβάνει η «αναγκαία» συνεργασία αναρχικών με αριστερούς αλλά και λοιπούς μελλοντικούς και τωρινούς εξουσιαστές. Ας είναι καλά το άγιο κίνημα, που όλους τους καλούς χωρά! Η προσκόλληση στον αντιφασιστικό αγώνα, ενδυναμώνει τους δημοκρατικούς μηχανισμούς, που μένουν ανέγγιχτοι και οδηγούν στην εκ νέου ενδυνάμωση του κρατισμού. Γιατί η τοποθέτηση και η δράση σε ένα μέρος της κυριαρχίας και όχι στη συνολική της δόμηση, αφήνει ανέγγιχτο κάποιο άλλο κομμάτι της που μάλιστα ενδυναμώνεται και τις περισσότερες φορές αν όχι όλες, αναδεικνύεται ως η «ορθολογικότερη» και «δικαιότερη» λύση.
Στην αριστερά (εξωκοινοβουλευτική ή μη) αλλά και σε κάθε άλλη εξουσιαστική αντίληψη δεν έχουμε να προσδώσουμε τίποτα, γιατί ως εξουσιαστές και θιασώτες του κράτους και της τεχνολογικής προόδου, είναι αυτονόητο να πράττουν αναλόγως και να χρησιμοποιούν μεθόδους παρόμοιες. Επομένως ας πράξουν όπως νομίζουν χωρίς την συναίνεση του αναρχικού απελευθερωτικού αγώνα. Επειδή αντίθετα, όσοι μάχονται για την ολική καταστροφή της αθλιότητας της κυριαρχίας, για να δημιουργηθούν οι συνθήκες για μια ζωή άγρια και ελεύθερη που θα βρίσκεται σε αρμονία με τη φύση, οφείλουν να πράττουν με τρόπο αντικρατικό και συνολικό.
Η μόνη δραστηριοποίηση που μας απασχολεί και αξίζει να αφοσιωθεί κανείς, είναι η απελευθερωτική και η οποία συνοδεύεται από την αντίστοιχη οπτική και σκέψη. Επομένως το ζήτημα του εθνικισμού ή νεοναζισμού δεν μπορεί να ερμηνευτεί και να αντιμετωπιστεί με διαφορετικό τρόπο απ’ ότι το κομμουνιστικό, το δημοκρατικό ή οποιοδήποτε άλλο σύστημα διαχείρισης του πολιτισμού και των σκουπιδιών του. Καλούμαστε λοιπόν να ξεχάσουμε τις σφαγές, τις εκτελέσεις, τα βασανιστήρια εξεγερμένων, αγωνιζόμενων και αναρχικών, την καταστολή εξεγερσιακών γεγονότων από τα «παραδεισένια» κομμουνιστικά καθεστώτα (και όχι μόνο) και να συνεργαστούμε μαζί με τους ιδεολογικούς θιασώτες του λενινισμού και λοιπούς εχθρούς της απελευθέρωσης.
Δεν ξεχνιούνται τα καθεστώτα που έχουν προκαλέσει ποταμούς αίματος, βασανισμού και βαρβαρότητας σε τόσους και τόσους ανθρώπινους και μη πληθυσμούς και έχουν μολύνει ανεπανόρθωτα τη βιόσφαιρα. Και όμως, σε όλα αυτά όταν παρουσιάζεται κάθε φορά μια υπαρκτή ή μη κατάσταση «έκτακτης ανάγκης», κάποιοι θέλουν να επιβάλουν την λήθη…
Η συνολική τοποθέτηση απέναντι στο κόσμο της κυριαρχίας και η αντίστοιχη εμπλοκή για την καταστροφή του, αντιβαίνει την μεταρρύθμιση ή την «επαναστατική» αλλαγή της αθλιότητας του κράτους και του πολιτισμού. Ο αντιφασισμός μπορεί να νοηθεί μονάχα ως ένα μέρος του συνολικότερου αντικρατικού αγώνα. Να το πούμε πιο αναλυτικά; Είμαστε το ίδιο αντιφασίστες, όσο είμαστε αντιδημοκράτες, αντικομμουνιστές αλλά και εχθρικοί απέναντι σε οποιοδήποτε άλλο σύστημα κυριαρχίας που επιβάλλεται στις ατομικότητες και στο φυσικό κόσμο ως ολότητα. Γιατί ακριβώς πάνω απ’ όλα είμαστε αναρχικοί, που σημαίνει ότι τοποθετούμαστε πέρα και ενάντια από κάθε πολιτικό και οικονομικό σχηματισμό που στερεί την αγριότητα και την αυθεντικότητα της ζωής. Και ως τέτοιοι οφείλουμε να αντιπαρατεθούμε στο σύνολο της κρατικής και εξουσιαστικής δόμησης. Γιατί δε θέλουμε να ξεμπερδεύουμε μόνο με μια μορφή του κράτους, ενισχύοντας έτσι μια άλλη (πχ φασισμός, δημοκρατία).
Η αναρχία δεν είναι ένα ρούχο που φοριέται ή παραγκωνίζεται ανάλογα με τις απαιτήσεις της μαζικότητας, των μαζικών δομών ή των περιστάσεων. Και ο/η αναρχικός/η δεν είναι μια ιδιότητα που φοράει μια το αόριστο προσωπείο του αντιφασίστα, μια του αντικαπιταλιστή, του γείτονα ή του κατοίκου, ανάλογα με τις περιστάσεις. Κάθε άλλο, η αναρχία εμπεριέχει συγκεκριμένα απελευθερωτικά χαρακτηριστικά που οφείλουν να συνοδεύονται σε κάθε δράση και στάση στη ζωή και όχι να ξεχνιούνται στις συνελεύσεις.
Όταν οι αντι-δομές αντικαθιστούν τις δομές του κράτους
Ένα άλλο ζήτημα που απασχολεί και εύλογα προβληματίζει, αφορά τη δημιουργία αντιφασιστικών(και όχι μόνο) πολιτοφυλακών, περιπολιών και όλα τα συναφή σε γειτονιές και πόλεις. Η προβληματική που τίθεται είναι, τι σχέση μπορεί να έχει η απελευθερωτική και εξεγερσιακή δράση, με αντιλήψεις που εμπεριέχουν το έμβρυο της εξουσίας και που μάλιστα οι ρίζες τους προέρχονται από οφθαλμοφανή εξουσιαστικά μορφώματα; Απουσιάζει ή εντέχνως «ξεχνιέται» η αντίληψη πως ο αγώνας για την αναρχία δεν υιοθετεί σε καμία περίπτωση τα όπλα και τις λογικές που αντιπαλεύει. Κατά αυτόν τον τρόπο, ο αναρχικός αγώνας παραγκωνίζεται και αντικαθίσταται από μια ακόμα εξουσιαστική καρικατούρα που καλύπτεται απλά με απελευθερωτικό μανδύα. Το ότι κάποιοι αναρχικοί στο παρελθόν (Ισπανία ‘36) ανέπτυξαν παρόμοιες μεθόδους δεν σημαίνει ότι πρέπει να τις αφομοιώσουμε και να τις αποδεχτούμε ως αναρχικές πρακτικές.
Η απελευθερωτική δράση δεν αναπτύσσεται και δεν διαχέεται με «μπροστάρηδες» που θα βγουν στους δρόμους να υπερασπιστούν τα δημοκρατικά δικαιώματα ή την ασφάλεια της κοινωνίας, ακόμα και αν υπάρχουν πράγματι άνθρωποι κατατρεγμένοι και εξαθλιωμένοι. Θα έχει μεγάλη διαφορά άραγε αν οι λεγόμενες πολιτοφυλακές ή περιπολίες δεν πραγματοποιούνται από μπάτσους ή από φασίστες αλλά αυτή τη φορά από «αναρχικούς»; Θα αναδειχτεί η απελευθερωτική προοπτική και η αδιαμεσολάβητη δράση αν παίξουμε το ρόλο του μάχιμου φύλακα και προστάτη της κοινωνίας και των μεταναστών; Θα προωθήσουμε την εξέγερση προς κάθε εξουσιαστική συνθήκη και δομή, κυκλοφορώντας αφίσες και κείμενα με το κοντόφθαλμο και μερικό αντιφασιστικό περιεχόμενο;
Εξάλλου η προσδοκία να «καθαριστούν» οι γειτονιές και οι δρόμοι από φασίστες, πέρα από το ότι εμπεριέχει τακτικές που χρησιμοποιούνται στο παρόν και στο παρελθόν από το κράτος, περικλείει και την άποψη ότι οι δομές της κυριαρχίας μας ανήκουν. Αλλά ούτε οι δρόμοι, ούτε οι γειτονιές, ούτε οι πλατείες μας ανήκουν. Ανήκουν στο κόσμο της κυριαρχίας και λειτουργούν μονάχα για την αναπαραγωγή της.
Απ’ την άλλη, δεν μπορεί να ειπωθεί το να μην τσακιστεί ο νεοναζισμός όπως και κάθε εξουσιαστική πρακτική. Είναι όμως άκρως παραπλανητική η προβολή του μεμονωμένου νεοναζί ως το «μαύρο πρόβατο» της αγίας δημοκρατίας. Κι ο λόγος είναι ότι έτσι ξελασπώνεται το κράτος και ο αλλοτριωμένος τρόπος ζωής που επιβάλλει, αυτό δηλαδή που έθρεψε και τρέφει κάθε εξουσιαστική αντίληψη και πρακτική όπως και τον νεοναζισμό. Άλλωστε οι φυλακές, τα κέντρα αιχμαλωσίας μεταναστών, οι φράχτες στα σύνορα και οι συλλήψεις λαθρομεταναστών που οργανώθηκαν το τελευταίο διάστημα δεν είχαν σχέση με την δράση κάποιας νεοναζιστικής οργάνωσης αλλά με τις αποφάσεις και την δράση του «πολύχρωμου» κοινοβουλίου, της αριστεράς και της δεξιάς.
Αν γίνει κατορθωτό να στηθούν ισχυρά αναχώματα στην καταστροφική επέλαση του τεχνολογικού και βιομηχανικού συμπλέγματος κυριαρχίας, θα γίνει μέσω της καθολικής ερμηνείας και απόρριψης των συνθηκών υποδούλωσης που προάγει ο κρατισμός και ο πολιτισμός. Ενάντια σε οποιοδήποτε πολιτικό σύστημα που επιβάλλεται κάθε φορά. Πάνω σε αυτή την προοπτική, οι αναρχικές ομάδες και άτομα, με την ειλικρινή και συνολική τους στάση, έχουν να προσφέρουν με πολύμορφο τρόπο πολλά και ουσιαστικά.
Σύμπραξη για την αναρχία
21.11.2012