Η διαδήλωση της 19ης Οκτώβρη ήταν μεγαλειώδης από άποψη συμμετοχής κόσμου. Πέραν αυτού όμως η γενική αίσθηση του κλίματος της πορείας δεν ήταν όμοια με αυτή της 5ης Μαΐου 2010. Από την άποψη της μη διάθεσης μεγάλου μέρους του κόσμου για εισβολή και καταστροφή του κοινοβουλίου. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι δεν φωνάχτηκε παρά ελάχιστα το σύνθημα “να καεί το μπουρδέλο η βουλή”. Οι λόγοι φυσικά που οδήγησαν πλήθος κόσμου προς αναζήτηση εναλλακτικών ενδοσυστημικών “λύσεων” είναι πρώτα τα γεγονότα της Μαρφίν και ύστερα το κίνημα των αγανακτισμένων και η φιλο-εξουσιαστική και ειρηνική τους στάση.
Το ΚΚΕ την πρώτη μέρα, φάνηκε πεντακάθαρα ότι τέσταρε ένα σχεδιασμό που θα εφάρμοζε την επόμενη μέρα. Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, ήρθανε σε επαφή με τα υπόλοιπα μπλοκ που ξεκίνησαν από το Μουσείο και το Πεδίον του Άρεως. Σε αντίθεση με τις προηγούμενες φορές που στη θέα των άλλων μπλοκ διαφωνούντων με το ΠΑΜΕ, οι καθοδηγητές του μάντρωναν στα γρήγορα το μαντρί τους και φεύγανε.
Στις 19.10 αφού το ΠΑΜΕ αποχώρησε παίρνοντας μαζί του και την Παπαρήγα, γιουχαρίστηκαν από διαδηλωτές. Αμέσως μετά εκδηλώθηκαν συγκρούσεις διαδηλωτών με τις αστυνομικές δυνάμεις. Συγκρούσεις που κράτησαν μέχρι αργά το απόγευμα στη πλατεία Συντάγματος και στους γύρω δρόμους και οι οποίες επεκτάθηκαν στο Μοναστηράκι, στην Ακρόπολη, στη Συγγρού και στα Εξάρχεια.
Στις 20 Οκτώβρη το ΠΑΜΕ ξεκίνησε από της 9 το πρωί το δήθεν αποκλεισμό της βουλής. Διπλές και τριπλές αλυσίδες των ΚΝΑΤ με γυρισμένη τη πλάτη στη βουλή και με πρόσωπο στους διαδηλωτές, δώσανε την ευκαιρία στα ΜΑΤ να λιάζονται στον ήλιο πίνοντας καφέδες (είναι χαρακτηριστική η φωτογραφία με τα ΜΑΤ να αράζουν στα μάρμαρα της βουλής). Αλυσίδες όμως είχαν παρατάξει και σε άλλα σημεία, στα οποία άλλοι διαδηλωτές εκτός του ΠΑΜΕ θα επιχειρούσαν να φτάσουν κοντά στα κυκληδώματα. Ήταν ξεκάθαρο ότι οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ με πρόφαση την περιφρούρηση της συγκέντρωσης τους αντικατέστησαν τους μπάτσους και φρουρούσαν τη βουλή οι ίδιοι. Η σταλινική φρουρά σε διαδηλωτές που ήθελαν να πλησιάσουν τη βουλή ζήταγαν ταυτότητες και σε κάποιες περιπτώσεις ζήταγαν να ελέγξουν τσάντες.
Μετά τις 14.30 το μεσημέρι και αφού μεγάλο μέρος του κόσμου που είχε συγκεντρωθεί στη περιοχή αποχώρησε, μικρή ομάδα διαδηλωτών είχε αρχίσει τον διαπληκτισμό με τις δυνάμεις των σταλινικών στο δρόμο μπροστά στην είσοδο της Μεγάλη Βρετανία. Κατά την διάρκεια των διαπληκτισμών αυτών ένας ροπαλοφόρος του ΠΑΜΕ εγκατέλειψε στιγμιαία την αλυσίδα της περιφρούρησης τους και κτύπησε ακαριαία στο κεφάλι μια συντρόφισσα μας, στέλλοντας την στο νοσοκομείο. Το γεγονός αυτό δυναμίτισε το κλίμα και κόσμος άρχισε να συγκεντρώνεται μπροστά στη σταλινική φρουρά στο ίδιο σημείο στη Β. Γεωργίου.
Η γενικευμένη σύγκρουση μεταξύ διαδηλωτών εξοργισμένων με την στάση του ΠΑΜΕ δεν άργησε να ξεσπάσει. Αρχικά η αστυνομία δεν επέμβαινε αφού οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ που (όπως λένε και οι ίδιοι) ήταν σε συνεχή επικοινωνία μαζί τους επέμεναν να επαναφέρουν αυτοί την τάξη. Τελικά η αστυνομία με χρήση χημικών ασφυξιογόνων προσπάθησε να απωθήσει τους διαδηλωτές που ήθελαν να προσεγγίσουν τη βουλή βοηθώντας τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, οι οποίες ξυλοκόπησαν και παρέδωσαν κόσμο στους μπάτσους.
Ένα ακόμα γεγονός που σημάδευσε την μέρα αυτή ήταν και ο θάνατος ενός διαδηλωτή του ΠΑΜΕ ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή στο κήπο του Ζαππείου από παθολογικά αίτια.
Το ΚΚΕ εκμεταλλεύτηκε τον θάνατο αυτό προσδοκώντας πολιτικά οφέλη. Διαστρεβλώνοντας τα γεγονότα προσάπτει τον θάνατο του ανθρώπου αυτού στους διαδηλωτές που αντιτάχθηκαν στον κατασταλτικό ρόλο του ΠΑΜΕ. Φυσικά δεν ξαφνιαζόμαστε από αυτή τους τη στάση. Είναι μια πρακτική που χρησιμοποιεί ανέκαθεν για να μαντρώσει κόσμο. Το ΚΚΕ είναι συνεπές στον “ιστορικό” του ρόλο ως βασικό κομμάτι της κυριαρχίας, αυτό της καταστολής των εξεγερμένων.
Το ΚΚΕ δεν χάνει την ευκαιρία να παρουσιάζει όσους διαφωνούν μαζί του ως φασίστες, πράκτορες, προβοκάτορες και μπάτσους. Ενώ στην πραγματικότητα είναι μέλη του ΚΚΕ που στελεχώνουν αστυνομία, μυστικές υπηρεσίες, στρατό και όχι οι αναρχικοί.
Το ΚΚΕ είναι ένας εξουσιαστικός μηχανισμός και φορέας εξουσιαστικών αντιλήψεων και πρακτικών. Είναι αδιάσπαστο κομμάτι της κυριαρχίας και του κοινοβουλευτικού βόθρου και μάλιστα του επαναστατικού. Δεν είναι απλά δεκανίκι του συστήματος κυριαρχίας και εκμετάλλευσης αλλά βασικός πυλώνας του, που πάντα θα στέκεται απέναντι στους εξεγερμένους και σε όσους θέλουν να ζήσουν ελεύθεροι.
Με την στάση του αυτή επιχειρεί να παρουσιαστεί ως η μόνη πολιτική δύναμη που εξασφαλίζει τις ειρηνικές διαμαρτυρίες στα πλαίσια της νομιμότητας. Την ίδια ταχτική άλλωστε ακολούθησε και σε άλλες πόλεις, όπου και εκεί δεν έλειψαν οι αντιπαραθέσεις των κόκκινων φρουρών με άλλους διαδηλωτές.
Πίσω από όλα αυτά φανερώνεται η προσπάθεια του ΚΚΕ για καθολικό έλεγχο των αντιστάσεων και των διαδηλώσεων. Επειδή σε ενδεχόμενη εκλογική αναμέτρηση ή άλλες πιθανές κοινοβουλευτικές ανακατατάξεις (όπως μια συγκυβέρνηση) θέλει την συναίνεση των “δρόμων”. Είναι ακόμα φανερή η προσπάθεια του κράτους να εντάξει στους κατασταλτικούς του μηχανισμούς κομμάτια διαδηλωτών. Όχι όποιους και όποιους διαδηλωτές όπως στο κίνημα των αγανακτισμένων αλλά στελέχη κοινοβουλευτικών κομμάτων.
Σύμπραξη για την αναρχία