Γεννημένοι σε μια εποχή με τις δικές της ιδιαιτερότητες, όπως όλες οι εποχές στο παρελθόν άλλωστε, διδαχτήκαμε μέσα από τις διάφορες διαδικασίες κοινωνικοποίησης και τις τεχνικές διαπαιδαγώγησης την «αλήθεια» και «τα πιστεύω» της εποχής μας. Η εποχή μας ή καλύτερα ο πολιτισμός μέσα στον οποίο ζούμε μας ενστάλαξε ή τουλάχιστον προσπαθεί να μας ενσταλάξει «την αλήθεια», κάποιο τρόπο συμπεριφοράς, έναν τρόπο σκέψης, τη γλώσσα, κάποια γνώση, μια συγκεκριμένη οπτική για να βλέπουμε τον κόσμο και τη ζωή. Εναπόκειται στον καθένα μας ξεχωριστά το αν και το κατά πόσο θα αποδεχτεί την εξουσιαστική διαδικασία για την δόμηση της ατομικότητάς του. Ανάλογα βέβαια και από τα ερεθίσματα που δέχεται κανείς στη πορεία της ζωής του, έχει μικρά ή μεγάλα περιθώρια για να αυτοκαθορίσει τουλάχιστον την νόησή του. Η άρνηση συμβιβασμού με τις επιταγές της κυριαρχίας είναι ένα μικρόβιο που ανέκαθεν απειλούσε τον «νόμο και την τάξη», γι’ αυτό και η εξουσία το καταδιώκει. Όμως η αμφισβήτηση της κυριαρχίας, αν και μπορεί να ξεφυτρώσει από το τίποτα, επειδή είναι μια ενστικτώδης τάση με αρχέγονη χροιά, συνήθως μεταδίδεται από τον ένα άνθρωπο στον άλλο. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κάθε άνθρωπος μπορεί να ακούσει μέσα του μια φωνή που του λέει ότι: «κάτι δεν πάει καλά εδώ πέρα». -Ποια είναι αυτή η φωνή; Μα ποια άλλη από τον αυθεντικό εαυτό, αυτόν που είναι κλεισμένος μέσα μας και δεν μπορεί να αναπνεύσει επειδή έχει καταπλακωθεί από τα πολιτισμικά στερεότυπα και από τόνους ιδεολογικών μπαζών.
Ο σύγχρονος πολιτισμός καυχιέται: «Είμαι η φυσιολογική εξέλιξη της ανθρώπινης δημιουργικότητας, είμαι η ανώτερη μορφή της ανθρώπινης νόησης». Ανέκαθεν η κυριαρχία προτιμούσε να εγκαθιδρύεται στα μυαλά των ανθρώπων ως κάτι το αναπόφευκτο, το φυσικό και ακλόνητο, έτσι ώστε οι υπήκοοι της να αδυνατούν να την αμφισβητήσουν, να την αρνηθούν, να την εμποδίσουν. Η αιχμαλωσία είναι το μέσο που χρησιμοποιεί η κυριαρχία για να διαιωνίζεται. Ενώ η αιχμαλωσία της ανθρώπινης νόησης είναι από τους πρώτους της στόχους. Γεννημένοι μέσα στον πολιτισμό είναι το ίδιο με το να έχουμε γεννηθεί στη φυλακή. Επειδή ο πολιτισμός ήταν εξαρχής το αποτέλεσμα της αιχμαλωσίας, της εξάρτησης και της επιβολής σε ανθρώπους και άλλα ζώα. Οι νόμοι και οι κανόνες είναι το αόρατο ή ορατό πλέγμα που μας κρατά δέσμιους. –Ας ξεκαθαρίσουμε όμως κάτι, μπορεί η αιχμαλωσία να είναι διάχυτη και γύρω μας να υπάρχει μόνο μπετόν και σίδερο, η απελευθέρωση όμως από τα ιδεολογικά μπάζα είναι κάτι το απόλυτα εφικτό σήμερα, στη συγκεκριμένη γωνιά του κόσμου.
Με την ιδεολογική ευθυγράμμιση με τις αξίες του πολιτισμού η αιχμαλωσία διαιωνίζεται. Η άρνηση ετεροκαθορισμού από τον πολιτισμό –φυλακή και η απελευθέρωση της νόησης είναι ένα μεγάλο βήμα προς την συνολική απελευθέρωση και την ανασυγκρότηση του κατακερματισμένου «είναι». Συλλογιζόμενοι την μεθοδευμένη απάτη, την απαξίωση της ζωής και την αιχμαλωσία που προκαλεί συνολικά η κυριαρχία, η μόνη ειλικρινής απάντηση απέναντι στα καυχήματα του πολιτισμού θα ήταν: «είσαι ό,τι πιο χυδαίο υπήρξε, σου αξίζει μόνο να καίγεσαι μέχρι την συνολική ισοπέδωσή σου».
Μπορούμε να περπατάμε για ώρες ή για μέρες ολόκληρες σε μια σύγχρονη μέγα-πόλη. Περπατώντας θα βλέπουμε, θα ακούμε και θα οσμιζόμαστε την μονότονη και καθολική επιβολή. Το μπετόν και το κατράμι που έχουν απλωθεί παντού, τα πολυώροφα κτήρια, τα σιδερένια κλουβιά με τροχούς, οι μυρωδιές από την καμένη σάρκα των ζώων από τις χιλιάδες ψησταριές, τα καυσαέρια, η ηχορύπανση των μηχανών και των σειρήνων σε καταβάλλουν. Το σώμα δέχεται μέσω των αισθήσεων μια νέα επιβολή, που προκαλείται από την εικόνα του συνόλου των συντελούμενων πολιτισμένων διαδικασιών. Η τυποποίηση, τα υποκατάστατα και η καταστολή των φυσικών σωματικών κινήσεων, μας θυμίζουν ότι υπάρχει τάξη. Η εσωτερίκευση της καταστολής προτείνεται ως λύση για την επιβίωση. Θα ήταν άτοπο να σκεφτούμε ότι η εξουσία βρίσκεται μόνο στα κρατικά κτήρια, στους χώρους δουλειάς ή στις τράπεζες. Η κυριαρχία διαμορφώνει έναν τρόπο ζωής υπό αιχμαλωσία. Η αποδοχή της αιχμαλωσίας φέρνει κι άλλη αιχμαλωσία. Η διατροφή μας, τα σπίτια μας, τα ρούχα μας και όλες οι δευτερεύουσες ανάγκες διαμορφώθηκαν, εξυπηρετούνται και καλύπτονται μέσα από διαδικασίες επιβολής και σε περιβάλλον αιχμαλωσίας. Η γη καλύφθηκε με μπετόν για να εξυπηρετείται ο πολιτισμένος τρόπος ζωής, τα δέντρα κόπηκαν, τα νερά και το έδαφος μολύνθηκαν για να λειτουργούν οι μηχανές, τα πετρελαιοκίνητα και τα ηλεκτρικά μαραφέτια. Ενώ το πιο τραγικό είναι ότι αυτές οι πρακτικές συνεχίζονται ακόμα! Τα ζώα φυλακίζονται, βασανίζονται, σφαγιάζονται κατά δεκάδες δισεκατομμύρια κάθε χρόνο για να καλύπτονται οι κακομαθημένες διατροφικές συνήθειες του μαζοποιημένου πλήθους. Το άγχος, ο πανικός και η κατάθλιψη είναι ψυχολογικές συνέπειες της ύπαρξης του πολιτισμού, όχι μόνο για τους ανθρώπους αλλά και για τα άλλα ζώα. Ο άνθρωπος δεν είναι απλά ένα εκμεταλλευόμενο ρομπότ που πρέπει να έχει ταξική συνείδηση και τα ζώα δεν είναι αυτόματες μηχανές δίχως αισθήματα και συναισθήματα. Η φύση – η άγρια φύση είναι ο νούμερο ένα εχθρός του πολιτισμού, η εξημέρωση και η εξάλειψη της αγριότητας είναι ο αυτοσκοπός της ύπαρξής του.
Η συνειδητοποίηση της αιχμαλωσίας μας από το εξουσιαστικό πλέγμα του πολιτισμού ωθεί τη σκέψη και τις αρνήσεις μας ενάντια σε κάθε είδους αιχμαλωσία. Η αποδόμηση της ιδεολογίας της κυριαρχίας μας βοηθά να δούμε τα μη ανθρώπινα πλάσματα με κατανόηση και να συμπάσχουμε με αυτά. Επειδή η ίδια η κυριαρχία τα όρισε ως υποδεέστερο είδος από τον άνθρωπο και ο βασανισμός τους στηρίζεται πάνω σε ιδεοληψίες.
Ε λοιπόν, όλο αυτό το υπεροπτικό κατασκεύασμα μας προσβάλλει ως γήινες υπάρξεις. Οι βιτρίνες με τα γδαρμένα ζώα, οι κάθε είδους μηχανές που μας πνίγουν, οι κατεστραμμένοι από τη βιομηχανία βιότοποι που κάποτε ήταν το μέρος που ζούσαν τόσα φυτά και ζώα, το «αθώο» επιστημονικό κέντρο που ετοιμάζει το έδαφος για την επέλαση της τεχνικής και ολόκληρη η αλαζονεία της κυριαρχίας δεν μπορούν να μας αφήνουν αδιάφορους.
Πώς να είναι άραγε ένας κόσμος χωρίς αιχμαλωσία, χωρίς αυτό το αίσχος το οποίο θέλει να ελέγχει και να εξημερώνει τα πάντα στη Γη; Μια που θυμώνεις και μια που ονειρεύεσαι. Λες η μέρα εκείνη, να είναι μια μέρα βροχερή σαν σήμερα, όπου άγρια ζώα θα κατηφορίζουμε τις πλαγιές μιας φωτεινής κοιλάδας γιορτάζοντας τη ζωή, μακριά από τη φυλακή;
Ας διαλύσουμε το σύστημα το τεχνολογικό να ζήσουμε επιτέλους στης φύσης το ρυθμό.
Σύμπραξη για την αναρχία