Το χάος είναι ένας χορός, ένας ρευστός χορός της ζωής, κι ο χορός αυτός είναι ερωτικός. Ο πολιτισμός μισεί το χάος κι επομένως μισεί επίσης τον Έρωτα. Ακόμα και σε καιρούς υποτιθέμενης σεξουαλικής ελευθερίας, ο πολιτισμός καταπιέζει το ερωτικό. Διδάσκει ότι οι οργασμοί είναι γεγονότα που συμβαίνουν σε λίγα μόνο μικρά σημεία των κορμιών μας, και μόνο μέσω του σωστού χειρισμού των σημείων αυτών. Συμπιέζει τον Έρωτα μέσα στην πανοπλία του Άρη, μετατρέποντας το σεξ σε μια ανταγωνιστική δουλειά με επίκεντρο το κατόρθωμα, αντί για ένα χαρούμενο κι αθώο παιχνίδι.
Παρ’ όλα αυτά, ακόμη κι εν μέσω τέτοιας καταπίεσης, ο Έρωτας αρνείται να αποδεχτεί αυτήν τη μούχλα. Η χαρούμενη χορευτική μορφή του, διαπερνά εδώ κι εκεί την πανοπλία του Άρη. Όσο τυφλωμένοι κι αν είμαστε από την πολιτισμένη μας ύπαρξη, ο χορός της ζωής συνεχίζει να στάζει λίγο λίγο μέσα στην αντίληψή μας. Κοιτάζουμε ένα ηλιβασίλεμα, στεκόμαστε στο μέσο του δάσους, σκαρφαλώνουμε σε ένα βουνό, ακούμε το τραγούδι ενός πουλιού, περπατάμε ξυπόλητοι σε μια παραλία, κι αρχίζουμε να νιώθουμε κάποιο ενθουσιασμό, μια αίσθηση δέους και χαράς. Είναι η αρχή ενός οργασμού για ολόκληρο το κορμί, που δεν περιορίζεται στις από τον πολιτισμό αποκαλούμενες ερωτογενείς ζώνες, ο πολιτισμός ποτέ δεν αφήνει το συναίσθημα να ολοκληρωθεί. Αλλιώς, θα είχαμε συνειδητοποιήσει πως κάθε τί που δεν έιναι παράγωγο του πολιτισμού είναι ζωντανό και χαρούμενα ερωτικό.
Όμως, λίγοι από εμάς σιγά σιγά ξυπνάμε από την αναισθησία του πολιτισμού. Κατανοούμε ότι κάθε πέτρα, κάθε δέντρο, κάθε ποτάμι, κάθε ζώο, κάθε πλάσμα στο σύμπαν δεν είναι απλά εξίσου ζωντανό, αλλά προς το παρόν είναι πιο ζωντανό από εμάς τα πολτισμένα όντα. Η γνώση αυτή δεν είναι απλά διανουμενίστικη. Δεν μπορεί, γιατί ο πολιτισμός θα την μετατρέψει σε άλλη μια ακαδημαϊκή θεωρία. Το νιώθουμε. Έχουμε ακούσει τα τραγούδια αγάπης των ποταμιών και των βουνών κι έχουμε δει τον χορό των δέντρων. Δεν θέλουμε πλέον να τα χρησιμοιούμε σα νεκρά αντικείμενα, αφού είναι ολοζώντανα. Θέλουμε να είμαστε οι εραστές τους, να πάρουμε μέρος στον όμορφο ερωτικό χορό τους. Μας φοβίζει. Ο χορός θανάτου του πολιτισμού παγώνει κάθε κύτταρο, κάθε μυ μας. Ξέρουμε ότι θα είμαστε αδέξιοι χορευτές και άγαρμποι εραστές. Θα είμαστε τρελοί. Στην τρέλα μας όμως είναι που βρίσκεται η ελευθερία μας. Αν μπορούμε να είμαστε τρελοί, έχουμε ξεκινήσει να σπάμε τις αλυσίδες του πολιτισμού, έχουμε ξεκινήσει να χάνουμε την ανάγκη μας για κατορθώματα. Χωρίς μια τέτοια ανάγκη, έχουμε χρόνο να μάθουμε το χορό της ζωής˙ έχουμε χρόνο να γίνουμε εραστές των δέντρων και των βράχων και των ποταμιών. Ή, με μεγαλύτερη ακρίβεια, ο χρόνος σταματά να υπάρχει για εμάς˙ ο χορός γίνεται οι ζωές μας καθώς μαθαίνουμε να αγαπάμε κάθε τί που ζει. Κι εκτός αν μάθουμε να χορεύουμε το χορό της ζωής, κάθε αντίστασή μας στον πολιτισμό θα είναι μάταιη. Από τη στιγμή που ακόμη θα κυβερνά μέσα μας, εμείς απλά θα τον αναπαράγουμε.
Ας χορέψουμε λοιπόν το χορό της ζωής. Ας χορέψουμε αδέξια χωρίς ντροπή, γιατί ποιός από εμάς τους πολιτισμένους δεν είναι αδέξιος; Ας κάνουμε έρωτα στα ποτάμια, τα δέντρα, τα βουνά, με τα μάτια, τα δάχτυλα, τα χέρια, τα αυτιά μας. Ας έχουμε κάθε σημείο των κορμιών μας αφυπνισμένο στην ερωτική έκσταση του χορού της ζωής. Θα πετάξουμε. Θα χορέψουμε. Θα γιατρευτούμε. Θα μάθουμε ότι αυτά που φανταζόμαστε είναι δυνατά. Ότι αποτελούν μέρος του ερωτικού χορού που μπορεί να δημιουργήσει τον κόσμο που επιθυμούμε. http://www.anti-politics.net/feral-faun/paneroticism.html