Ένα δίχτυ χρησιμεύει για να συλλάβει και να ακινητοποιήσει τη ζωή, να δολοφονήσει ή να υποδουλώσει. Το κεντρικό ηλεκτρικό δίκτυο δεν είναι κάτι διαφορετικό: η εξάρτηση της «προόδου» και της «ελευθερίας» μας επιβάλλει μια συγκαλυμμένη μορφή δουλείας, η παραγωγή και η κατανάλωση ενέργειας επιφέρουν ασθένεια και θάνατο.
Οι “ανάγκες” της ηλεκτρικής ενέργειας δεν είναι, ίσως, ανάγκες που προκαλούνται από το σύστημα; Ποιά είναι αυτά τα περίφημα οφέλη που απολαμβάνουμε, χάρη στην ηλεκτρική ενέργεια και το πανταχού παρόν δίκτυο της;
Ο συναγερμός που μειώνει τον ύπνο και ακρωτηριάζει τα όνειρά μας, ανακοινώνοντας την ποινή μιας ακόμα ημέρας καταναγκαστικής εργασίας;
Το ραδιόφωνο που κατηχεί τις αισθήσεις μας, ενώ παίρνουμε πρωινό στα γρήγορα, συγκλονισμένοι από τη σκέψη μήπως φτάσουμε με καθυστέρηση, προκαλώντας οργή – ανάλογα με την περίπτωση – στον ιδιοκτήτη ή στον καθηγητή;
Το μετρό, τα τραμ, τα “οικολογικά” ηλεκτρικά λεωφορεία ή τα τρένα που μας μεταφέρουν και μας σέρνουν προς τις θέσεις εργασίας και φυλάκισης που για εμάς είναι σαν τα κυλιόμενα πατώματα ενός τεράστιου σφαγείου;
Τα φανάρια που ρυθμίζουν και περιορίζουν τις μετακινήσεις μας, στα αυτοκίνητα ή με τα πόδια;
Οι βιντεοκάμερες που όπως ένας στρατός των gargoyles, παρακολουθούν κάθε κίνηση μας και προσπαθούν να προκαλέσουν τον φόβο μας, αναλαμβάνοντας δράση για τη διατήρηση του καθεστώτος;
Αυτό το ηλεκτρικό δίκτυο εγκαινιάστηκε στο πέρασμα από το μεσαιωνικό χριστιανικό-κεντρικό κόσμο, σε μια ανθρωποκεντρική αναγέννηση, στο πλέον τελείως απάνθρωπο και καταστροφικό για τη ζωή τεχνοκεντρικό παρόν.
Μήπως πρέπει απλώς να μπει ένα τέλος στα οφέλη από την ύπαρξη και επέκταση της βιομηχανίας;
Πεθαίνουμε στην εργασία, στον ίδιο τον τόπο της δουλείας, ή πεθαίνουμε αργότερα σε αργή αγωνία εξαιτίας των ασθενειών που παράγονται από την εργασία (χωρίς να ξεχνάμε το πνεύμα που συνθλίβεται από την υποταγή ή από την πίεση της γραβάτας που χωρίζοντας το κεφάλι από το σώμα, πνίγει μέχρι θανάτου).
Έξω από το χώρο εργασίας: διαδεδομένη δηλητηρίαση, δημοκρατική, γενναιόδωρη.
Είναι η παροχή ηλεκτρικού ρεύματος που επιτρέπει τη λειτουργία των βιομηχανικών περιοχών, την παραγωγή και την μεταφορά των περιττών καταναλωτικών αγαθών και των εμπορευμάτων, των πρώτων υλών συχνά από προορισμούς που βρίσκονται υπό εξοντωτικούς πολέμους και που καλύπτονται από θρησκευτικές / περιφερειακές / εθνικές συγκρούσεις.
Ενώ είναι ακόμα ζωντανό το ίδιο δίκτυο που διατηρεί τους κρατικούς και διεθνείς μηχανισμούς, τις γραφειοκρατίες και τις διακλαδώσεις τους, τα συστήματα επικοινωνίας, τις τράπεζες, τα εργοστάσια, τα εργαστήρια, τα σχολεία και τα άλλα μέσα προπαγάνδας …
Η ίδια ηλεκτρική ενέργεια τροφοδοτεί την καταπίεση που προέρχεται από τα αστυνομικά τμήματα και τα συστήματα πληροφορικής, τα ποινικά αρχεία, τις βάσεις δεδομένων κλπ.
Το ίδιο πράγμα που φωτίζει τις αίθουσες των δικαστηρίων, που λειτουργεί τους ανιχνευτές μετάλλων και ούτω καθεξής.
Η ίδια ενέργεια που βοηθά να κρατήσει τους ανεπιθύμητους κρατουμένους στις φυλακές, στα κέντρα κράτησης τους μετανάστες ή τα ψυχιατρεία…
Στο μεταξύ, το να ανήκεις στους «τυχερούς», σημαίνει ότι βρίσκεσαι αυτόματα φυλακισμένος σε άλλους κόμβους του ηλεκτρικού δικτύου: σούπερ μάρκετ, καταστήματα, γυμναστήρια, χώρους της “τέχνης” και της “κουλτούρας”, εστιατόρια, μπαρ, ντισκοτέκ – όλες είναι ίσες διατηρώντας την ψευδαίσθηση της «ζωής», μέρα και νύχτα, ενώ για πολλούς εξακολουθεί να υπάρχει μια δυσάρεστη αίσθηση συνειδητά βαθιά μέσα τους, ότι κάτι δεν πάει καλά.
Η αίσθηση μιας ζωής που έζησες δεν καθαρίζεται ούτε με ένα ζεστό ντους ούτε με τη βύθιση στο σούρουπο των κρυστάλλινων νερών της τηλεόρασης.
Δεν υπάρχει κανένα Playstation (και κανένα άλλο φάρμακο) που θα λύσει τη δυσφορία μας ενάντια στο υπάρχον. Όπως επίσης, η εφεύρεση του «παραθερισμού», λίγο περισσότερο από έναν αιώνα πριν δεν υπήρξε, δεν θα ήταν σε θέση και δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι κάτι περισσότερο από μια απλή έξοδο της ανακούφισης (που τροφοδοτείται επίσης από την ηλεκτρική ενέργεια) για να διατηρηθούν κατά τέτοιο τρόπο οι ειρηνόφιλοι και παραγωγικοί σκλάβοι.
Για να διαλύσουμε αυτό το ηλεκτρικό δίκτυο – που περιλαμβάνει σκλαβιά και θάνατο – πρέπει να επιτεθούμε στη βάση του συστήματος.
Στην πραγματικότητα, η ηλεκτρική ενέργεια χρησιμεύει για τη διατήρηση αυτής της τεχνολογικής κοινωνίας.
Έχουμε τον ήλιο, έχουμε τη φωτιά …
Βεβαίως, μια επανάσταση δεν θα υπάρξει χωρίς πόνο, όμως, απέναντι στο ανέφικτο ενός «βελτιωμένου» συστήματος βασισμένο στην κυριαρχία και τον θάνατο, υπάρχει μια αποτελεσματικότερη εναλλακτική λύση;
Θέλουμε να παρακολουθούμε τα λαμπερά αστέρια, ολόκληρα.
Και αν φέτος πρέπει να υπάρχει πραγματικά ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο, θα πρέπει να φωτιστεί όπως αυτό στην πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα.
Εις το επανιδείν.
Κάποιοι εχθροί του ηλεκτρικού δικτύου
Ιβηρική Χερσόνησος
Για ένα καυτό καλοκαίρι του 2009
Ανώνυμος
Δημοσιεύτηκε στο εξεγερσιακό περιοδικό ‘325 (τεύχος 7), Οκτώβριος 2009