Όχι δεν θα μιλήσουμε για την λεγόμενη οικονομική κρίση έτσι όπως ακούμε καθημερινά να μιλάνε οι δημοσιογράφοι, οι πολιτικοί, οι οικονομολόγοι και διάφοροι συνδικαλιστές. Την οικονομική κρίση η οποία χαρακτηρίστηκε σαν τέτοια για να αποκρυφτεί η επιχείρηση αναδιάρθρωσης της παγκόσμιας κυριαρχίας σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, αλλά και σε κάθε πτυχή της ζωής.
Μετεξέλιξη και αναδιάρθρωση της κυριαρχίας που έχει ανάγκη την λεηλασία όχι των υποτιθέμενων δικαιωμάτων μας, αλλά της ίδιας της ζωής μας. Γιατί μιλώντας για αυτά (τα δικαιώματα) φανερώνεται η πρόθεση συναίνεσης και συμφωνίας με την ιδεολογία, τους νόμους και τους κανόνες της δημοκρατίας. Η λεηλασία αυτή δεν περιορίζεται μόνο στο οικονομικό της πεδίο και ας αναδεικνύεται εσκεμμένα μόνο αυτή.
Δεν θα μιλήσουμε ούτε για την αγριότητα που επιδεικνύουν τα κράτη και το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύμπλεγμα εις βάρος μας, γιατί και πριν από την ¨κρίση¨ συνέχιζαν να μας λεηλατούν και να μας καταστρέφουν. Θα ήταν παράλογο εξάλλου να περιμέναμε κάτι άλλο από τα κράτη. Δεν θα μιλήσουμε ούτε για την πραγματικότητα που εξαναγκαζόμαστε να αντιμετωπίσουμε, αυτή της ανεργίας, της περικοπής μισθών και συντάξεων, των απολύσεων, της ανέχειας και εξαθλίωσης. Γιατί είναι πρώτα και κύρια η μισθωτή εργασία, οι τεχνολογίες του ελέγχου, η ίδια η παραγωγική διαδικασία, οι περιπολίες των μπάτσων, η πόλη και οι φυλακές της, η καταστροφή του φυσικού πλούτου από τις μηχανές της προόδου που μας καταστρέφουν την ζωή. Δεν ξαφνιαζόμαστε ούτε από το βρώμικο ρόλο των δημοσιογράφων και των Μ.Μ.Ε. που από τη μία παπαγαλίζουν τα περί αναγκαίων θυσιών για το καλό της πατρίδας(τους) και από την άλλη αγανακτούν και αυτοί με την κατάσταση, ακολουθώντας και αφουγκράζοντας την μόδα των αγανακτισμένων, βρισκόμενοι σε διατεταγμένη δημοκρατική υπηρεσία. Αλλά ούτε και θα μιλήσουμε για το ρόλο της αριστεράς εξωκοινοβουλευτικής ή μη, στους αγώνες. Πάντα στυλοβάτης του κρατισμού και μάλιστα στις πιο βάρβαρες εκδοχές του, αναλαμβάνει το ρόλο της διαμεσολάβησης και της χειραγώγησης των αγώνων των εξουσιαζόμενων, εξουδετερώνοντας έτσι τα όποια ανεξέλεγκτα και αδιαμεσολάβητα στοιχεία τους. Ούτε καν για τους συνδικαλιστές που ξέρουν πολύ καλά πώς να ξεπουλάνε τους αγώνες και να τους ελέγχουν. Επαγγελματίες στο είδος τους.
ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΕΞΕΓΕΡΣΗ
Θα μιλήσουμε όμως γι’ αυτό που μπορούμε και οφείλουμε να πράξουμε ως ζωντανά και αξιοπρεπή όντα. Την ακηδεμόνευτη εξέγερση ενάντια σε ότι μας κρατά δέσμιους. Τη συνολική μας επίθεση στο κόσμο του κράτους και της εξουσίας στην προοπτική της ολικής απελευθέρωσης και της αναρχίας.
Οι αυταπάτες για τα εργασιακά, πολιτικά ή άλλα δικαιώματα είναι πιο φανερές και ξεκάθαρες όσο ποτέ άλλοτε μετά την μεταπολίτευση. Το κράτος είναι αυτό που όποτε κρίνει σωστό για τα συμφέροντα του παραχωρεί κάποια ψίχουλα στους υπηκόους του και όποτε πάλι το θελήσει τα παίρνει πίσω. Τα δικαιώματα δεν μας αφορούν γιατί η ύπαρξη τους βασίζεται έτσι κι αλλιώς στην υποτέλεια μας. Επειδή η οποιαδήποτε παραχώρηση εκ μέρους της κυριαρχίας δεν είναι κεκτημένο αλλά ακόμα μια απόδειξη του ότι είμαστε σκλάβοι. Το παιχνίδι εξάλλου είναι όλο δικό τους και εμείς οφείλουμε να μην λάβουμε μέρος σ ΄ αυτό, αλλά να το σαμποτάρουμε. Έτσι δεν μπορούμε να ζητάμε την επιστροφή σε μια προηγούμενη κατάσταση(προ ΔΝΤ), γιατί ως γνωστό και αυτή ήταν λουσμένη με τη δυσωδία της εξουσίας. Όποιος ζητά τη καλυτέρευση των συνθηκών σκλαβιάς και δεν έχει κάποιο συμφέρον, τότε σίγουρα δεν έχει διδαχθεί από την βάρβαρη πραγματικότητα τόσων και τόσων χρόνων εκμετάλλευσης υπό συνθήκες μη κρίσης. Ουσιαστικά δίνει χώρο στο κράτος και τους μηχανισμούς του να αναδιοργανωθούν και να συνεχίσουν τη καταστροφική τους επέλαση με ακόμα δυσμενέστερους όρους.
Είμαστε ξεκάθαροι. Δεν μας ενδιαφέρει η καλυτέρευση του συστήματος καταπίεσης και εκμετάλλευσης, ούτε οποιοδήποτε αίτημα προς τους δυνάστες μας. Αντίθετα οι κοινωνικοί αγώνες μπορούν να πάρουν εξεγερσιακά χαρακτηριστικά ερχόμενοι σε σύγκρουση με τις προσταγές της κυριαρχίας, επιδιώκοντας την καταστροφή της. Άλλωστε οι άνθρωποι μπορούμε να ζήσουμε ελεύθεροι χωρίς κράτη και εκμεταλλευτές , τα κράτη και η εξουσία όμως δεν μπορούν να υπάρξουν δίχως να λεηλατούν και να κλέβουν ελεύθερες ζωές.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
Λοιπόν, τι άλλο περιμένουμε; Ας κατεβούμε και να γεμίσουμε τους δρόμους, ξεδιπλώνοντας την εξεγερσιακή επιθυμία. Ας σαμποτάρουμε την παραγωγή και την κυκλοφορία των εμπορευμάτων και να επιτεθούμε εύστοχα καταστρέφοντας τις δομές του κράτους και της κάθε εξουσίας. Ας συνεργαστούμε ισότιμα κάνοντας βίωμα την αλληλεγγύη, κλείνοντας τα αυτιά στους συνδικαλιστές και τις εκκλήσεις τους για ομαλότητα και δημοκρατικές διαμαρτυρίες και μετά επιστροφή στο σπίτι. Βαδίζοντας αντίθετα με τις αμεσοδημοκρατικές εκκλήσεις για ειρήνη μεταξύ εξουσιαστών και εξουσιαζόμενων. Κόντρα στους εναλλακτικούς πειραματισμούς για ομαλή έξοδο από την κρίση που προτάσσουν διάφορα λαϊκά επιτροπάτα, κλείνοντας το μάτι ηθελημένα στην ύπαρξη του κρατισμού και της εξουσίας, θεωρώντας τα απαραίτητα συστατικά της ζωής μας. Ενάντια στα αριστερά και δεξιά αναχώματα του συστήματος που εκλιπαρούν την κυβέρνηση για προσφυγή στις κάλπες και εκτόνωση της κοινωνικής οργής μέσω των εκλογών. Μονάχα πρώτα και μέσα από την ολική καταστροφή του κράτους και των διάχυτων εξουσιαστικών κοινωνικών σχέσεων, μπορεί να υπάρξει πραγματική ελευθερία και το πρόταγμα να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας, να βρει το πραγματικό του νόημα, μέσω των εξισωτικών ελεύθερων ομαδοποιήσεων που σε αρμονία με το φυσικό κόσμο, θα δημιουργούμε αυτά που θέλουμε και μας είναι πραγματικά χρήσιμα.
Σύμπραξη για την αναρχία